საკუთარ აივანზე, სავარძელში იჯდა ვაჩე, ქეთა კი მის კალთაში კომფორტულად მოკალათებულიყო. ორივენი ტრადიციულად ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას შეჰყურებდნენ და ფიქრობდნენ...ფიქრობდნენ ერთმანეთზე.
რატის კიდევ რამოდენიმეჯერ შეხვდა "შემთხვევით", თუმცა ილიაზე ხმაც არ დასცდენია. თათამ მის შემდეგ აღარ უკითხავს, არადა ერთი სული ქონდა რამე გაეგო მასზე. ადრე თუ ილიას წასვლის შემდეგ მხიარულად იყო და იღიმოდა, ახლა ამ ახლად შეძენილ ჩვევებსაც ივიწყებდა. არ იცოდა თვითონაც რა ემართებოდა, ასეთი მონატრება ჯერ არასოდეს განეცადა.
- რაღაც საბუთები დაიკარგა ოფისში და იმის ხელმეორედ შესადგენად დამიბარეს.-ილიას ტონისთვის ყურადღება აღარ გაუმახვილებია, კარადაში ჩანთა და მანტო შეინახა.
სიცივემ ილიას ოთახში პიკს მაშინ მიაღწია როცა გათბობა და დენი გაითიშა.
რას არ წარმოიდგენდა თათა ოღონდ ახდა თუ გათბობა არ ექნებოდა ეგ აზრადაც არ მოუვიდოდა. სიცივემ საგრძნობლად რომ იმატა და უკვე ისედაც დაჭრილი ილია ძილში კანკალებდა, დაბნეულმა და შეშინებულმა რა გაეკეთებინა არ იცოდა. ბუხარი დაანთო, თუმცა სითბო ოთახამდე სადაც ილია იყო ვერ აღწევდა. როგორმე ოთახში უნდა გადაეყვანა თორემ სიცივეში მისი გაჩერება კარგ შედეგს არ მოუტანდა.
ღიღინის ხმა მოესმა, კიბეებზე ვიღაც ჩამორბოდა. მე_6 სართულზე იყო, ყველაზე ჩაბნელებულ სართულზე. ფრთხილად დადგა ფეხი პირველ საფეხურზე, მაგრამ ისე, რომ ვერაფრის გააზრება ვერ მოასწრო, ბიძგითა და ქალის სუსტი წამოკივლების ფონზე, ქვის იატაკზე ზურგით მოადინა ზღართანი.
გაბრიელის დედა ამ პატარა ჭირვეულ გოგოს ვერ მიხედავდა, ყველანაირად მამას გავს, მასსავით უხასიათოა, ხანდახან ისე შეკრავს წარბებს მეშინია... კარგად მახსოვს ნინე პირველად რომ ვაბანავეთ მე და გაბრიელმა ორივენი ნინესთან ერთად ვტიროდით, ცხოვრებასი ისე არაფრის შემშინებია, როგორც მაშინ, მესინოდა რამე არ ტკენოდა და ალბათ მაშინ ხვდები თუ რა არის ცხოვრების ნამდვილი მიზანი და კიდევ ვისთვის უნდა იცხოვრო....
ნატუკას თქმით მთელი დღე და ღამე იძინებდა ძლიერი გამაყუჩებლის მოქმედების გამო. თათამაც ჩაი მოიმზადა და თავის ოთახში სავარძელში მოკალათდა უხმოდ უცნობის პირისპირ. ფეხები მოიკეცა და თბილ პლედში გახვეულმა დაიწყო ჩაის დაგემოვნება თან უცნობს აკვირდებოდა.
თათამ პატარა იყო დედა რომ დაკარგა სულ პატარა არც კი ახსოვს. მაგრამ უმისობას მაინც გრძნობდა ყოველ წუთს.ახლაც აქ რომ არის თითქოს მშვიდდება. სულ ასე იცის იტირებს და მერე ჩაეძინება დედის საფლავსე სულ გონია, რომ მის მკერდზე იძინებს. თავს ინუგეშებს. მეტი ნუგეშის მიმცემი მაინც არავინ ყასვ.
მაგიჟებდა მისი ყველა მოქმედებით
მისი არსებობაც კი მაგიჟებდა
ვგრძნობდი რომ ჩემი ცხოვრება რაღაცას დაემსგავსა
ცხოვრება რომ ერთი დიდი აურზაურია ყველას მოგეხსენებათ. ნამდვილი, ფილმებისგან განსხვავებული, ჩვენი ცხოვრება ხანდახან ზედმეტად მოსაწყენია, მაგრამ არა ყოველთვის. ზოგჯერ ის მეტად გავს ფილმს, ვიდრე თავად ფილმი ფილმს. არის ისტორიები, რომელზეც კაცი კარგ ფილმს გადაიღებდა, ან თუნდაც რამეს დაწერდა.
![ოცნება წარსულიდან [სრულად]](/_ld/0/02044215.jpg "ოცნება წარსულიდან [სრულად]")
მეუბნებოდა, ასე დაიღუპებიო... რელობასაც უნდა გაუსწორო თვალი ცოტაო. მე კიდევ არ მესმოდა. ან უბრალოდ არ მინოდა ნაწამები დედის, რეალობა დამენახა ჩემი თვალებით.
ჩემი ასაკის ქალბატონებს გეცოდინებათ როგორი მძიმე პერიოდის გადატანა გვიწევდა იმ დროს. როგორ გვციოდა საბნის ქვეშ, როცა წესით ბავშვებს სითბო უნდა ეგრძნოთ. როგორ ვიზრდებოდით ნანატრ პურზე, სხვის ყველზე და რაც მთავარია ერთმანეთის ნაქონი ტანსაცმლით...
მერხთან კი არ იჯდა, ზედ იწვა. ნახევარი სხეულით იყო გადაწოლილი, ხელები ქვევით გადაეყარა და ლოყას ცივ სხეულს აბჯენდა. აბიტური ჰქონდათ, ამიტომ უკვე მერამდენედ შეკრებილიყო კლასი და მომავალ ბანკეტზე მსჯელობდნენ. თავიდან თვითონაც აქტიურად იყო ჩართული, მაგრამ ისე დაიღალა, ახლა მოსმენაც კი ეზარება.