დაწყევლილი ვარ, ან ჯადო მაქვს, ხო გაბრიელ ჯადო გამიკეთეს ყველაზე უსუსური რომ ვიყო, ყველამ რომ გამომიყენოს...
- რა სისულელეებს ამბობ, გადაირიე? საიდან მოგივიდა ახლა ეს აზრები? დაშვიდდი და ამ შენს აკვიატებაზე ხვალ ვილაპარაკოთ, მგონი სიცხეც გიწევს
- გაბრიელ მცივა, ძალიან მცივა ჩამეხუტე....

- რა მოუვიდა? მივხვდი რომ სხვა დროს არ მექნებოდა ამის გაგების შანსი და გაუბედავად ვკითხე
- კიბო აღმოაჩნდა ჩვენ რომ გავიგეთ უკვე მეოთხე სტადია იყო, ქიმია არ გაიკეთა მაინც არ მიშველის და ლამაზი მაინც მოვკვდეო, მასთან ერთად დავმარხე ჩემი თავიც ძალიან მიჭირდა, მაგრამ იოს დახმარებით დავუბრუნდი ამ ქვეყანას, ყოველთვის ძმურად მედგა გვერდში

- კარგი. _ გაბრაზებულმა წამოდგა საწოლიდან და იქვე მიკეცილი პლედი აიღო. ღამის განათების სისუსტის გამო პატარა სავარძელი ვერ შეამჩნია და ფეხის თითებიც "გემრიელად" გაკრა სავარძლის ფეხს. - ფუ შენი ...

დადიხარ? მერე რა, რომე შვილისშვილის ნათქვამ ,,ბებოს“ ვეღარ იგებ? მერე რა , რომ ვეღარ არჩევ შორიდან დანახულ შვილებს? მერე რა, რომ ქმრის ნათქვამი ,,მიყვარხარ“ აღარ გესმის? მთავარია გრძნობ და გაჭირვებით ხედავ მის თვალებში ამ გრძნობის

* * *

ღმერთს კიდევ ერთხელ შესწირა მადლობა მისი და მისი შვილის გადარჩენისთვის და კარის ხმაზე შემოსასვლელიკენ გაიხედა.
ცოლ-ქმარმა ბედნიერი, თბილი მზერა მიაპყრო ექთნის მკლავებში მოქცეულ, ჩაძინებულ პაწაწუნა არსებას, რომელსაც მათი ცხოვრება სრულიად განსხვავებულ, ახალ ეტაპზე გადაჰყავდა.

- იო შენ არ ჩაერიო ისეთს არაფერს გავაკეთებ რამემ მას რომ ავნოს
- მერე ჩემთან ლაპარაკი ხომ არ გინდა პროფილურ თემებზე?
-ვინ იცის... კარგი გაჩერდი მოდის ბუტბუტით, რა სახე აქ ნახე ნება რომ დართო გამატყავებს
- საინტერესოა მესამე სურვილად რა მოიფიქრე მაგ კრეატიული თავით
- მესამეს საჭირო დროს საჭირო ადგილას გამოვიყენებ
- ეჭვიც არ მეპარება

როცა თვალები გავახილე ჩაბნელებულ ოთახში ვიყავი. მუქი ლურჯი ფარდები, შავი კარადა, ლურჯად შეღებილი კედლები და მინის მაგიდა საშინელ განწყობას ქმნიდა. გეგონებოდათ მიცვალებულისთვის განკუთვნილი ოთახიაო.

ახლაც ფანჯრის რაფაზე ვზივარ... იმ ფანჯრის რაფაზე, სადაც 18 წელი გავატარე. ვზივარ და მოუთმენლად ველოდები გათენებას რომ ეს ადგილი დავტოვო და წავიდე მაგრამ მეც არ ვიცი სად. რაც ჩემი მზია დეიდა ამ ქვეყნიდან წავიდა ყველაფერმა დაკარგა ფერი და უაზრო გახდა აქ ყოფნა.

–ნინიტო ეს თვარე რატო არ მოგყვება? ასე უტან?_მეკითხება ჩემი 4 წლის ძმა და ხელს ზურგს უკან აქანავებს სასცილოდ.
–იმიტომ რომ დაიღალა ამდენი დევნით._მეცინება ჯერ მის შეკითხვაზე მერე ჩემს პასუხზე.

ალბათ ყველა მოსწავლითვის სიამოვნებასთან, გართობასთან, მთასთან ან სულაც ზღვასთან ასოცირდება ზაფხულის არდადეგები.
რათქმაუნდა ასე იყო ჩემთვისაც, თუმცა ეს სიხარულის ემოციები ყოველთვის სხვასთან შედარებით კვადრატში იყო აყვანილი.

საიდანღაც ისმოდა ერეკლეს ირონიული და ცინიკური ხმა. ელას ელდა ეცა, სწრაფად გავარდა მისაღებში და იქვე მდგარ ერეკლეს მიაჩერდა. ბიჭს მართკუთხედი ფორმის რაღაცა ეჭირა ხელში და დამცინავი სახით უყურებდა. ელა ნელა მიუახლოვდა და საკუთარ პირადობის მოწმობას თვალებგაფართოვებულმა დახედა. ერეკლემ გააზრებაც ვერ მოასწრო ისე გამოგლიჯა ხელიდან და ზურგს უკან წაიღო, თითქოს ვინმე ართმევდესო.

ნიკომ მხოლოდ თავი დაუქნია და დარიამ პირველად შეადარა ქმარი ბავშვს. იმდენად საყვარლად გამოუვიდა თავის დაქნევა, რომ დარიამ ღიმილი ვერ შეიკავა.
_ნიკო რა ხდება?
_ფეხმძიმედ ხარ_წამოიძახა ბრეგვაძემ და თვალებდაჭყეტილ ცოლს ლოყები სიცილით გაუწელა.