მამას
ყველაზე ნაკლებად მინდა ეს ჩანახატი სევდიანი გამომივიდეს, მაგრამ ვიცი მაინც სევდას მომგვრის მისი წაკითხვა, თან გულსაც გამითბობს. სასიამოვნო სითბო ჩამეღვრება სულში და ვინ იცის რამდენი ხანი გამყვება. დიდი მონატრებით მომენატრე მაგრამ ამის თქმას არ ვაპირებდი. დღეს შემთხვევით, როცა ჩემს ბავშვობის ფოტოს ვეძებდი ფოტო ალბომში ცისფერთვალება მომღიმარი ბიჭის ფოტო შემრჩა ხელში, იმ კაცს სრულიად არ ჰგავდა...
-დღეს ვერ გადარჩები,დღეს ვერ გადარჩები_იმეორებდა ხმა რადიოში.
დავითი შიშისგან ადგილზე გაიყინა,მაგრამ დროზე მოვიდა გონს,სახლიდან გამოიქცა და მანქანისკენ წავიდა.ხელებ აკანკალებულმა გააღო და შიგნით ჩაჯდა,სწრაფას მიდიოდა,
ღამის 12 საათი სრულდებოდა, ნამცხვარი ფრთხილად გავიტანე გარეთ, ჩემი მეზობლის კარებზე დავაკაკუნე და აჩქარებული ნაბიჯით შემოვედი სახლში. ამასობაში ხალხი გარეთ გასულიყო ახალი წლის შესაგებებლად, უკვე თითებზე ითვლიდნენ ბოლო წამებს და ამ დროს ჩემი მეზობლის სახლიდან ისევ შემომესმა ხმა, ოღონდ ამჯერად სიხარულით, ღიმილით და ბედნიერებით გაჟღენთილი.
-დედიკო, რა ლამაზი ნამცხვარია, შეხედე როგორი ფერადია. _ ფეხებს იატაკზე აბაკუნებდა გახარებული გოგონა.
-ხედავ დე? სასწაულების უნდა გჯეროდეს, ახალ წელს ყველა ოცნება სრულდება.
პატარა, მშვიდ და განმარტოებულად მდგომ ქოხს ბავშვის ტირილის ხმა აყრუებდა, რომელიც ნაინას გულზე იწვა და პატარა ხელებს აქეთ_იქით აცეცებდა. ბეთა იატაკზე იჯდა, დივნის ბოლოზე იყო ზურგით მიყრდნობილი და უკვე მერამდენედ იჩქმეტდა მკლავს იმის შიშით, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი არ ყოფილიყო,
თუმცა ეს ყველაზე საოცარი რეალობა იყო მათ ცხოვრებაში.
ძალაგამოცლილი დავვარდი შიშველ ბილიკზე და ამასობაში ქარიც წამომეწია. ხის ტოტზე ჩამოკიდებულ თოკს მიეხეთქა და აქეთ-იქით დააწყებინა რწევა.
მე ვიყავი უძრავად, ერთ ადგილას მიყინული და ვუყურებდი თოკზე ჩამოკიდებულ სხეულს, რომელსაც ადამიანებმა ძალით ამოაცალეს სული.
ვხედავდი უჩინარი ადამიანების სურათს და ბიჭს, რომელიც კარგი კაცი უნდა გაზრდილიყო და იმ ადამიანებს დახმარებოდა, რომლებმაც დაუდევრად მოახვიეს ყელზე თოკი და მე ვერ მივუსწარი.
დავიგვიანე, მაგრამ ამჯერად ვეღარ ვაპატიე თავს ეს დაგვიანება…
ხმაური, ქაოსი...
ქალაქის გამაყრუებელი ხმაური, რომელიც გვაგრძნობინებს რომ ცოვხლები ვართ, გვაგრძნობინებს რომ ვარსებობთ. ქალაქი თექვსმეტ სართულიანი შენობებით, ქარხნებითა და ძალიან ცოტა ჭადრის ხეებით. ალბათ სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვის პერსპექტივა არ გვხიბლავს.
ვდგავარშეღებილი ქარხნები. ქაოსურად მოძრავი სპორტული მანქანები. სიგარეტს სიგარტზე ვეწევი და ჩემთვის ფიქრებში ვარ გართული. ერთი ჩვეულებრივი დღის ჩვეულებრივი დასაწყისია. გუშინდელი მოსაწყენი
შემოდგომაა... შემოდგომა... ჩემსავით სასოწარკვეთილი...
მეგობარმა მიმატოვა... უსიტყვოდ წავიდა...
18 წლის სალვას ჩანახატები საკუთარი მტანჯველი ცხოვრებიდან.
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?