მეორე დღეს ამინდი ისევ აირია, ცა მთლიანად გაშავდა და მსხვილი წვეთები დაუშვა ძირს. ამაჟამად ქოლგის გაშლა არ დამზარებია და გზაზეც ფრთხილად გადავედი. ნამდვილად არ მაწყობდა მანქანასგავეტანე ჯერ ხომ ამბები მქონდა გასაგები. ბლოკნოტს მთელი ძალით ვიხუტებდი გულზე, 

როგორც ყველა წვიმიან დღეს ახლაც ხუთ წუთს ვაგვიანებ სამუშაო ადგილზე. უკანა გზაზე მეტად დაკვირვებით ვამოწმებ გზას და ისე გადავდვარ შენობის მხარეს. რკინის კარს მთელი ძალით ვექაჩები, ქოლგას ვხურავ და სახეს ჭუჭყიანი წვიმის წვეთებს ვუშვერ, ხვალ აუცილებლად გამოვა მზე.

მოდი ანა_კარი გააღო ბექამ და შვილს ჩაეხუტა
-ხომ მშვიდობაა მამა_იკითხა ანამ-როგორც კი დამირეკე მაშინვე წამოვედი.
-კი,ყველაფერი რიგზეა_უპასუხა ბექამ და ანასთან ერთად მისაღებ ოთახში შევიდა.

.რაც უფრო აჭიანურებდა ამ საქმეს მით უფრო ღელავდა და უჭირდა გადაწყვეტილების მიღება,ამიტომაც ახლა უნდა გაეკეთებინა ეს ყველაფერი.ღრმად ჩაისუნთქა და დარეკვას დააჭირა.

მე ნიკა ვარ...

მე ანაბელი შემიყვარდა, გოგონა , რომელმაც სუნთქვა წამართვა.

ის ისევ ქუჩაში იყო, წვიმას სულ დაესველებინა.. მივუახლოვდი და ჩავიმუხლე, თავზე ხელი გადავუსვი მან ფრთხილად ამომხედა, ერთადერთი რაც მას სჭირდებოდა იმედი იყო. 

ჩემნაირი გოგონები არ უყვარდებათ...
ჩემნაირი განსხვავებულები განსხვავებული სიყვარულის უნარით.
ჩემნაირებს ვერ უგებენ...

ხო, ზოგიერთს რაღაც ამოუცნობი მუხტი აქვს. ხანდახან სრულიად მოულოდელად გეღობებიან წინ, უმოქმედოდ დადგებიან ხოლმე, დაუშვებენ მიწისკენ ხელებს. გიყურებენ და თან არ გიყურებენ, მაგრამ შენ გრძნობ საოცარ ძალას, რომელიც ფეხის თითიდან იწყებს ცოცვას და თმის ღრებამდე ღოღვით აღწევს. ნელი სვლით უფრო გაბრუებს, მეტყველებს უნარს გაკარგვინებს და რჩები ერთ ადგილზე გახვებული.

ვინ ვართ ჩვენ? პირველად, როდესაც შევხვდებით სწორედ ეს კითხვა შეგვიძვრება კანქვეშ და გამოფხიზლებისკენ მოგვიწოდებს, ალბათ საშინელება სწორედ ეს იქნება, როდესაც დაინახავ როგორ დაგცოცავს რაღაც კანქვეშ და გამოსასვლელს ვერ პოულობს, თითქოს შენ ხარ ლაბირინთი და თავადაც არ იცი შენი თავის შესასვლელი და გამოსასვლელი

ამჩნევ, როგორ აცეცებს თვალებს, როგორ უთამაშებს, ხოლმე, წარბი დროის პატარ-პატარა ინტერვალებით და ტუჩის კუთხეშიც როგორ გაუკრთება, ხოლმე, ღიმილი, შეუმჩნევლა. მისი სევდა, მისი ყოველი ცრემლი გკლავს, სუნთქვას გირთულებს, ტვინში გირტყავს, ყელში გაწვება და ცხვირიდან ჩანჩქერივით ჩქეფს; ჩქეფს წითლად; ჩქეფს ძლიერად, შეუჩერებლად, უსაზღვროდ... დაუძლეველ ბრაზს ჰგავს, საყვარელი ადამიანების დაცვის სურვილი და ახალგაზრდული სენტიმენტები, რომ დავუმატოთ.

ყველაფერი ელვის სისწრაფით მოხდა,გზის მოაჯირთან ახლოს ვრცელ მინდორს გადაჰყურებდა ქალი,რომლის მიზეზითაც იქნა ავარია გამოწვეული