მიმღების კარი ერთად შეაღო ლიზამ და გიორგიმ.
თუ ახლა ამინდს დავარქმევ მიზეზს ხასიათისას
მაშინ გავაქროთ დედამიწა .
დავდივარ გვამი, უჰაეროდ სუნთქავს ფილტვები.
გადარჩენილი მხოლოდ სიჩუმის ნაფლეთებია ...
სარკის წინ ვდგავარ სანთლით ხელში, ცოდვით ვიწვები.
კედლებზე ბზარი ჩემი მუშტის ნახეთქებია .
ის გამოსათხოვარი წერილი რომელიც მომწერე , ცრემლებით სავსე კონვერტი რომელიც ძილის დროს თავთან დამიტოვე გაცვდა . გაცვდა კითხვით და კითხვის დასასრულს დაკუჭვით, შემდეგ გაშლით და გაუთოვებით.
მარტოსული ადამიანის განცდები,თუ რაზე ფიქრობს ადამიანი,რომელიც ხმაურიან მარტოობაში იმყოფება.
თხოვნა იქნება ვინც წაიკითხავთ კომენტარებში დაწეროთ ხოლმე თქვენი აზრი. საიტიც უფრო გააქტიურდება და ჩვენც თქვენი რჩევების გათვალისწინებით უფრო განვითარდებით .
ამ ქუჩაზე ყველაზე მეტი ჯაზი დადის, არეული ნაბიჯებით, სქელი სიგარით და მკვეთრი ვისკის სუნით.
რეინკარნაცია არის მოთხრობა "ორი ბილეთი ნიცამდე და მხოლოდ მე და შენ" გაგრძელება. წინა ნაწილი შეგიძლიათ ნახოთ ამავე საიტზე ...
თქვენი აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანია
ლანას მის ყოველ შეხებაზე გული ერეოდა,მთელი ძალით ცდილობდა,რომ წინააღმდეგობა გაეწია თუმცა ეს უკვე შეუძლებელი იყო,მთელი სხეული ტკიოდა და თავბრუ კიდევ უფრო ძლიერად ეხვეოდა.ხვდებოდა,რომ განწირული იყო.
დამიანე სუნთქვაშეკრული და გაშეშებული იყო,არ იცოდა რა გაეკეთებინა,გაოგნებული და დაბნეული იდგა,მხოლოდ ის მოახერხა,რომ ნელი ნაბიჯებით გასულიყო სტუდიის შესასვლელში,სადაც ანა და ლუკა ისხდნენ.
ერთი და იგივე თეატრი,ერთი და იგივე სპექტაკლი,ერთი და იგივე მაყურებელი და ამდენი განსხვავებული როლი,ამდენი განსხვავებული გრიმი და ამდენი განსხვავებული კოსტიუმი.ხშირად მიკითხავს ჩემი თავისთვის ბედნიერება იმაშია რომ რიგებში მჯდომი ადამიანებიდან ერთ-ერთი არ ვარ თუ იმაში რასაც იქ მსხდომი ადამიანები მიიჩნევენ ბედნიერებად.იქნებ სჯობდა მეც დავრჩენილიყავი მათსავით ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას და გამუდმებით ერთი და იმავე სპექტაკლის ყურებაში მეპოვნა ბედნიერება.