-იარაღი დამიანე ,იარაღი_თქვა მან
-რა იარაღი?
-აქ ანა იარაღს ინახავდა და ახლა აღარაა.
არ მინდა შენი მოსმენა_უთხრა მამაკაცმა-შენ საქციელს გამართლება არ აქვს ანა ,როგორ გგონია იმის მერე როგორც მომექეცი შენთან რამე ურთიერთობა მექნება?
ხანდახან იმდენად ცუდად ვგრძნობთ თავს , რომ ეს დაგროვილი ტანჯვა , რომელიც შინაგანად გვჭამს თუ არ გამოვუშვით ჩავიფერფლებით.
მაპატიე გთხოვ. _ცრემლმორეულმა თქვა ანამ
-ახლა არაფერზე ფიქრი არ შემიძლია_უპასუხა ცივად მამაკაცმა-სად არის ლანა? უნდა მითხრა
-გთხოვ მომისმინე...
დრო ბუნებაში ყველაზე ღირებულია მაგრამ არავინ იცის მისი ფასი.ამავდროულად დრო ჩვენს ცხოვრებაში შეზღუდულია და არაგანახლებადი.
მდორე დღეებმაც ღრმად გაიდგეს უკვე ფესვები
მიედინება წამი, წუთი, რაღაც უაზროდ,
ფიქრის მორევში მთელი ძალით ისევ ვეშვები
გავუფერულდი, მოვიწყინე, აღარ უარვყოფ.
ნისლში გაეხვა ტყე, სიშიშვლით გათეთრებული
და არემარეს იდუმალი დაედო ფერი,
ცივმა, შავ_თეთრმა დეკემბერმა მოიცვა ყველა
და მთელი ძალით ცდილობს, მეც რომ ჩამავლოს ხელი.
რამდენი დავწერო მარაგი არ მყოფნის
რამდენჯერ მოვქარგო სიტყვათა კრებული,
უკვე მის გარეშე წამითაც ვეღარ ვძლებ
მე, შემოდგომაზე შეყვარებული.
ბუდეში. სწრაფად წამოვდექი ფეხზე და ჩემი მოკლე კაბის სწორებით გადავკვეთე ქუჩა. მეზიზღებოდა რკინის კართან ჯაჯგური და ისე სწრაფად ავუარე შენობიდან გამოსულ სიმპატიურ მამაკაცს გვერდი რომ ლამის ფეხი გადამიბრუნდა.
ზუსტად ვიცი მთელი კვირა კარგი დარი იქნება, თუმცა ფერების შემგროვებელს აღარ უნდა ველოდ
რა მოხდებოდა?იმაზეც დარდობდა,რომ ახლა დამიანე გვანცასთან იყო და ის ქალი გონებას აურევდა მის ძმას,ყველაზე მეტად კი ის აშინებდა,რომ თუ დამიანე გაიგებდა სიმართლეს სამუდამოდ დაკარგავდა ძმას ამაზე ფიქრებით იტანჯებოდა ანა მაგრამ ახლა თავს აჯერებდა,რომ ასე უკეთესი იყო.