როდესაც იმ გზას გადაუხვევს, რაც აქამდე სწორი ეგონა და მაშინ, საკუთარი მე-ხატისგან გამოწვეული იმდეგაცურების დიდი ტალღა იმაზე უფრო მძლავრი აღმოჩნდება ვიდრე ყველა ზღვის ტალღების გაერთიანება და წაქცეულ სხეულს მძლავრად მოხვევს მის მკლავებს.
მეოთხე სტადია = სიკვდილს.
ჰო სიკვდილს, რომელიც ორ თვეში ამაყად წარსდგება ჩემს წინაშე და თავის მომხიბვლელ თვალებს მომანათებს. ალბათ სიშავეშეპარულ, წითელი ნეკერჩხლისფერ ლაბადაში გამახვევს. ჯოჯოხეთის ცეცხლზე გამთბარ მკლავებს მომხვევს და გულზე მძლავრად მიმიკრავს, რადგან მე ძალა არ მეყოფა
..."-ელენ?-გაოცებული ტრიალდება კონსტანტინე და პირს აღებს..
-უი რა სულელი ვარ, ერთმანეთიც კი არ გაგაცანით.-გულიანად იცინის ანნა და ამ დროს მის მიმართ სიბრალულის გრძნობა მიჩნდება , ვერაფერს რომ ვერ ხვდება.."
მაგრამ მათკენ მოუთმენლად მივიწევ
სივრცეს მოვწყდი, ფიქრებსაც კი მოვეშვი,
ჩემი გული მათ სიყვარულს ვერ იტევს
და ვეშვები გვირილების მორევში.
გვერდით დაგდებულ, ქვიშაში ამოსვრილ ნახევრად გახსნილ ჩანთას გახედა,რომლიდანაც ვერცხლისფერი რევოლვერის ლულა მოჩანდა.
თავში ცუდი აზრები უტრიალებდა,ბოთლში დარჩენილი
-იარაღი დამიანე ,იარაღი_თქვა მან
-რა იარაღი?
-აქ ანა იარაღს ინახავდა და ახლა აღარაა.
არ მინდა შენი მოსმენა_უთხრა მამაკაცმა-შენ საქციელს გამართლება არ აქვს ანა ,როგორ გგონია იმის მერე როგორც მომექეცი შენთან რამე ურთიერთობა მექნება?
ხანდახან იმდენად ცუდად ვგრძნობთ თავს , რომ ეს დაგროვილი ტანჯვა , რომელიც შინაგანად გვჭამს თუ არ გამოვუშვით ჩავიფერფლებით.
მაპატიე გთხოვ. _ცრემლმორეულმა თქვა ანამ
-ახლა არაფერზე ფიქრი არ შემიძლია_უპასუხა ცივად მამაკაცმა-სად არის ლანა? უნდა მითხრა
-გთხოვ მომისმინე...
დრო ბუნებაში ყველაზე ღირებულია მაგრამ არავინ იცის მისი ფასი.ამავდროულად დრო ჩვენს ცხოვრებაში შეზღუდულია და არაგანახლებადი.