მახსენებენ თავიანთ თავს და ჩემს ამაზრზენობას. მახსენებენ, რამდენად განსხვავდებიან იმისგან, ვინც ერთი ხელის მოსმით შემცვალა. გამომაცარიელა, დამიმორჩილა და ამ ყველაფრით შეშინებული თავქუდმოგლეჯილი ჩემგან გაიქცა. ხო, ჩვენ ვცვლით ერთმანეთს, ვანაწევრებთ და ჩვენვე ვაწყობთ წვრილ ფაზლებად დაჭრილ პიროვნებებს და საბოლოო შედეგი ან ჭკუიდან გვშლის, გვაგიჟებს და გვახელებს რომ ერთმანეთი ,,ავაწყოთ“, ან ჭკუიდან გვშლის, გვაშინებს და გავრბივართ ისე თითქოს არც არასდროს მოგვინდომებია დამანგრეველი ცვლილებები....
-მეც კარგად.ანა,რაღაც უნდა გითხრა.
-რამე მოხდა_შეშფოთდა ანა
-ხო.არც კი ვიცი რას იტყვი
-მაშინებ
ერთი თვეც მიიწურა,ბექა ჩვეულ ტემპში აგრძელებდა ცხოვრებას,ზამთრის ერთ სუსხიან დღეს კი კაბინეტის კარი გაიღო და ოთახში ლილიშვილი შემოვიდა.
ლექსის ავტორი თ.ციციშვილი (მე) გთხოვთ დაიცვათ საავტორო უფლებები. [b]
მოგესალმებთ! როგორც იცით, დღეს გამარჯვებულების გამოვლენის დღეა....
"თავს ისევ ვუყვები ათასგვარ ამბავს და
სონატის მინორი მაფიქრებს ისევ,
სიზმრები დნებიან და კიდევ ამასთან,
სინათლეს სვეტებად გარშემო ვისევ."
-ალექს_თქვა მშვიდად პოლიციელმა.უკან მოხედვაც არ დაჭირდა,რომ დამნაშავე ეცნო.კაცი რომელსაც უკვე მთელი წელია დასაჭერად დასდევდნენ.
-იარაღი დააგდე ნიკა_უთხრა ალექსმა და იარაღ კიდევ უფრო მაგრად მიაბჯინა კისერზე.
ადრე ცრემლი სავსე იყო გრძნობებით, ოცნებებით.ცდილობდა გრძნობებისგან სავსე გულის სიმძიმე შეემსუბუქებინა, მაგრამ აღარ აქვს ძალა დაიტიოს ის ერთადერთი გრძნობა,რომელიც გულსა და სულს შემორჩა...მარტოობა.
ეს არის რომანი სიყვარულზე ღალატზე სულიერ ტკივილზე და ბოლოს ისევ დიდ სიყვარულზე
მეორე დილით,ბექამ გაიღვიძა, თვალები გაახილა და მის წელზე შემოხვეულ ნაზ ხელებს დააკვირდა.
მომენატრე ახლა ისევ, სადარდელო,
უშენობას მგონია რომ არ ვაპირებ,
მინდა ისევ მაგ შენს ხელებს მოვეფერო...