-ვინმე გიყვარს?- იკითხა რაც პირველი მოაფიქრდა.
- ოჰ რა ბანალურობაა- ხელი ჩაიქნია ბაბიმ.
- მიპასუხე.
-კი- უტეხად არ აცილებდა თვალს.
-ვინ? - გაცოფდა ალექსი.
ბაბი ალესკენ გადაიხარა, სახე ახლოს მიუტანა და მშვიდი ხმით უთხრა.
- აი ეგ უკვე შენი საქმე აღარ არის სიხარულო.- და უკან აუღელვებლად დაიხია.
მერე მიდი ხელოვნური სუნთქვა ჩაუტარე- თქვა ბარბარემ და მიუხედავად იმისა, რომ ვერ ვხედავდი მივხვდი, როგორ უჭირდა სიცილის შეკავება.
- ხო მართალი ხარ.- ისევ შეშინებული ხმით გადმოიხარა გორილა ჩემსკენ.
- არ მომეკაროო. -წამოვიყვირე მე.
-მერე ის რომ მე მარილიან ყავას არ ვსვამ.
-მერე მე რას მიყვირი საიდან უნდა მცოდნოდა? ხომ არ დამესიზმრებოდა გეთქვათ და პილპილს ჩავყრიდი.- მითხრა მშვიდი ტონით რაც უფრო მაცოფებდა.
-ბედისწერის გჯერა?-გაეღიმა, ისე გადმომხედა, როგორც უფროსი პატარა ბავშვს, რომელსაც წარმოდგენა არ აქვს რა სირთულეები ელოდება წინ.
-შენ არა? მაშინ რას მიაწერ ამდენ ,,დამთხვევას''?
-სამყარო პატარაა.
-არც ამდენად პატარა.-გაჩუმდა.
სასტუმრომდე ტაქსით მივედი,დავბიმავდი,შხაპი მივიღე,ცოტა შევილუკმე და მობილური ჩავრთე კარტას მიღება არ ჰქონდა და სასწრაფოდ ახალი ნომერი ვიყიდე.
დილის ოთხ საათზე გაეღვიძა,ვერაფრით იძინებდა,გათენებამდე ფიქრობდა სად შეიძლებოდა წასულიყო ბარბარე.
-მინდა,გამოგიტყდე-გაიღიმა ფილიპემ.-როცა გიყურებ,ყოველ წამს,სულ უფრო და უფრო ძლიერ მიყვარდები.-ხელით,ქეითის სახეზე უხეშათ ჩამოშლილი თმები გადაწია და გრძელ,ლამაზ კისერზე,ნაზად აკოცა. ქეითის თვალებს,ბედნიერების ცრემლები მოსდგომოდა.ცრემლები სიყვარულისა,რომელიც იმ ღამით ფილიპესაც გაუზიარა.
ვდგავარ საფლავზე იასამნებით
ვუყურებ გიშრის შავ ცარიელ ქვას
არც სურათი აქვს და არც წარწერა
თითქოს უცნობი ცხედარი ფარავს
მამა არტური იდგა მონასტრის,ეზოში შესასვლელ ბილიკზე და სულმოუთქმელად ელოდებოდა ფილიპეს გამოჩენას.ერთი სული ქონდა,ეხილა მისი აღზრდილი, ვაჟკაცი.სხეული უცახცახებდა,ხოლო სუნთქვა უფრო გახშირებოდა.გულის ცემაც ყურებში ბარაბნებზე დაკრული საბრძოლო მელოდიასავით ჩაესმოდა,მანამ სანამ,ბილიკის ბოლოში ჰორიზონტზე არ გამოჩნდა ცხენზე ამხედრებული ფილიპე.