ერთი და იგივე თეატრი,ერთი და იგივე სპექტაკლი,ერთი და იგივე მაყურებელი და ამდენი განსხვავებული როლი,ამდენი განსხვავებული გრიმი და ამდენი განსხვავებული კოსტიუმი.ხშირად მიკითხავს ჩემი თავისთვის ბედნიერება იმაშია რომ რიგებში მჯდომი ადამიანებიდან ერთ-ერთი არ ვარ თუ იმაში რასაც იქ მსხდომი ადამიანები მიიჩნევენ ბედნიერებად.იქნებ სჯობდა მეც დავრჩენილიყავი მათსავით ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას და გამუდმებით ერთი და იმავე სპექტაკლის ყურებაში მეპოვნა ბედნიერება.

ემილი მაქსიმალურად ცდილობს,რომ თავი აარიდოს ზებუნებრივ სამყაროში მოხვედრას,თუმცა შანსი იმისა რომ ვერ მოხვდება ძალიან მცირეა.ცხოვრება არ აძლევს საშვალებას გააკეთოს ის რაც მას უნდა.ხანდახან არ გვყოფნის ადამიანებს იმის ძალა,რომ ცხოვრებას შევეწინააღმდეგოთ და მის საპირისპირო მიმართულებით წავიდეთ.

ემილიმ არ იცის რა ქნას,როდესაც გაიგებს რომ ვიღაც მოვკლით ემუქრება.უნდა რომ კითვაზე რაც შეიძლება მალე მიიღოს პასუხი,თუმცა ისეთი ადვილი არ არის საიდუმლოებების ამოხსნა როგორც მას ჰგონია.პასუხების ძიებაში უფრო და უფრო იხლართება გაურკვევლობის ბურუსსში და აღარ იცის რა ქნას.თუ გააგრძელებს ძიებას არ იცის ამ ყველაფერს რა მოჰყვება.
რასაც ეძებდა ის თურმე ამდენი ხნის განმავლობაში თვალწინ ყოფილა.უბრალოდ კარგად დაკვირვებას საჭიროებდა.

თითქოს დიდი ხნის უნახავი ყავდათ ერთმანეთი,თუმცა სინამდვილეში ასეც შეიძლება ითქვას.ერთმანეთი ხელახლა აღმოაჩინეს,ორივეს კი თვალწინ ისევ მზით განათებული სანაპირო და ორი ბავშვი

თუ გარისკავს რა მოხდება? თქვენი აზრით აღმოჩნდება ისეთივე ძლიერი და გაბედული როგორც თავისი დიდი ბებია იყო?
მე არ ვიცი..იქნებ თქვენ გაიგოთ თუ რას ფიქრობს სინამდვილეში.

“Love of my life, you've hurt me
You've broken my heart and now you leave me
Love of my life, can't you see?
Bring it back, bring it back....”

ვეცდები რომ ეს ნაწილი წინასთან შედარებით უფრო საინტერესო,მრავალფეროვანი და დაძაბული მომენტებით სავსე იყოს.იმედი მაქვს რომ მთავარ გმირთან ერთად თქვენც იმოგზაურებთ იმ სამყაროში,რომელსაც გაურკვევლობა ჰქვია.
ვისაც არ გაქვთ წაკითხული,პროლოგიდან დაიწყეთ რათა უფრო გასაგები იყოს თუ რატომ მაინც და მაინც დიდი ბებიის კვალდაკვალ.

გოგონა უყვიროდა,რომ წასულიყო,მაგრამ კაცი არ მიდიოდა,მეტიც გოგონას მკლავზე ხელი მაგრად ჰქონდა მოჭერილი და მის გაშვებას არ აპირებდა.ლანა კი აცრემლებული ამაოდ ცდილობდა მისგან თავის დაღწევას.

ეს მოთხრობა არის ადამიანზე რომელსაც ბრძოლა უწევს ამ სამყაროსა და ამ სამყაროს მიღმა არსებულ რეალობასთან.საკუთარი წარმომავლობის გამო მან უნდა შეძლოს და თვალი გაუსწოროს ისეთ რაღაცებს,რომლებიც თითქოს არარსებულია,გამოგონილი და ძნელად დასაჯერებელი.მასზეა დამოკიდებული თავისი ცხოვრება, თუ საითკენ წაიყვანს თავის ბედს.

არასოდეს მჯეროდა სასწაულების და მძულდა ოცნება!

ტკივილს, ღალატს, ცრემლებს, იმედ გაცრუებას რაღაც კარგიც მოყვება ბოლოს ამიტო არ დაკარგოთ რწმენა იმედი და მოიკრიბეთ ძალა რადგან მოგიწევთ ებრძოლოთ ყველა და ყველანაირ პრობლემას თუ გწამს რომ შენ ამას შეძელებ აუცილებლად გამოვა ყველაფერი.

თქვენ რას ფიქრობთ სიყვარულზე ან სხვა დანარჩენ გრძნობებზე გტკენიათ გული?