ქარვისფერ ფოთლებში ჩაფლული
ბილიკებს გავყვები სადმე შორს,
ნიავი, ტოტებში გაბმული
მიყურებს, იღიმის საეჭვოდ.

მესმის ვიღაც აკაკუნებს, ოცნებიდან მაფხიზლებს
ვდგები ფიქრში წარმოდგენილ შემოდგომის დედოფლად,
კარებს ვაღებ, ყვითელ კაბას მიფრიალებს ქარი და
სექტემბერმა ოქროსფერი ნაბიჯები შემოდგა.

სექტემბერმა რომ შემოაღო წუხელ კარები
ხეები მასზე ჭორაობენ, მესმის შორიდან,
დაუსრულებლად იქროლებენ ალბათ ქარები
ოქროს ფოთლები ახალ ამბებს ხშირად მომიტანს.

დაგელოდები, სიჩუმეში ყოველ ღამით და
აღარ დავხუჭავ ზაფხულისგან გამომშრალ თვალებს,

ჩემი პირველი ნაშრომია და ჯერჯერობით მხოლოდ ეს 10 თავი მაქვს დაწერილი...დანარჩენებსაც დავდებ თანდათან თუ მოგეწონებათ <3

მხოლოდ კარგი ადამიანობა და ურთიერთობის ნდომა დიდ სიყვარულს ვერ გააჩენს. რაც მთავარია ბედნიერს ვერ გაგხდის. ორივემ თავისებურად სცადა. ახლა კი ერთმანეთი საბოლოოდ გაანთავისუფლეს. ეჭვი არ ეპარებოდა სანდროს წრფელ სიყვარულში, რომლის მსგავსაც ალბათ ვერასოდეს შესთავაზებდა ვინმე.

იცით როგორ დაწერა მოცარტმა მთვარის სონატა?არ მახსოვს სად და როდის წავიკითხე,მაგრამ ვიცი რომ მისი შთაგონების წყაროდ ბრმა გოგო იქცა.ბრმა გოგო,პატარა სახლით და სარკმლიდან შემომავალი მთვარის შუქით.როდესაც უკანასკნელი სანთელი ჩაიწვა მოუწიათ რომ კლავიშების დასანახად დარაბები გადაეწიათ და ოთახში მთვარის შუქი შემოეშვათ,მთვარე,რომელიც ვინ იცის რამდენ მუსიკოსს დახმარებია ფორტეპიანოზე დაკვრაში.სანამ მოცარტამდე მიაღწევდა,სანამ მოცარტი ბრმა გოგოს შეხვდებოდა და სანამ ბრმა გოგო მოცარტის პირველ სიმფონიას მოისმენდა.

შემეშინდება მისი განადგურებული სახის დანახვის. პანიკური შიშით შემეშინდება ძლივს გაწყვეტილ თოკს ხელი რომ არ წამოვავლო და კანკალით ერთმანეთს არ გადავაბა. შემეშინდება საბოლოოდ არ დავუსვა წერტილი ჩვილ  თავისუფლად მსუნთქავ დამოუკიდებელ არსებობას და ხელახლა არ ავიზილო ამ ბლანტ სიყვარულის საწამლავში…

როდესაც იმ გზას გადაუხვევს, რაც აქამდე სწორი ეგონა და მაშინ, საკუთარი მე-ხატისგან გამოწვეული იმდეგაცურების დიდი ტალღა იმაზე უფრო მძლავრი აღმოჩნდება ვიდრე ყველა ზღვის ტალღების გაერთიანება და წაქცეულ სხეულს მძლავრად მოხვევს მის მკლავებს.

მეოთხე სტადია = სიკვდილს.

ჰო სიკვდილს, რომელიც ორ თვეში ამაყად წარსდგება ჩემს წინაშე და თავის მომხიბვლელ თვალებს მომანათებს. ალბათ სიშავეშეპარულ, წითელი ნეკერჩხლისფერ ლაბადაში გამახვევს. ჯოჯოხეთის ცეცხლზე გამთბარ მკლავებს მომხვევს და გულზე მძლავრად მიმიკრავს, რადგან მე ძალა არ მეყოფა 

..."-ელენ?-გაოცებული ტრიალდება კონსტანტინე და პირს აღებს..
-უი რა სულელი ვარ, ერთმანეთიც კი არ გაგაცანით.-გულიანად იცინის ანნა და ამ დროს მის მიმართ სიბრალულის გრძნობა მიჩნდება , ვერაფერს რომ ვერ ხვდება.."

მაგრამ მათკენ მოუთმენლად მივიწევ
სივრცეს მოვწყდი, ფიქრებსაც კი მოვეშვი,
ჩემი გული მათ სიყვარულს ვერ იტევს
და ვეშვები გვირილების მორევში.