დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე, უსაზღვროდ მაღალ სიმაღლეზე ვართ და ოცნებას ვიხდენთ, ოღონდ უპარაშუტოდ ვხტებით უსასრულობიდან.... მომეცი ხელი მეუბნები შენ და მომღიმარი სახით მაკვირდები რას ვიზავ. მე რა თქმა უნდა არც დავფიქრდები ისე

ფერები
ნუთუ შეიძლება ფერებით განვასხვავოთ ერთმანეთი? მე არ შემიძლია გიყურო შენ, შენში არსებული წითელი ფერი საოცრად მთრგუნვს, მამძიმებს და ზიზღს მგვრის, უბრალოდ არ შემიძლია შენი ჭყარტალა ხასიათის ატანა... ჩემი მყუდროება ირღვევა, სრულიად მაცამტვერებ, თუმცა

დადიხარ? მერე რა, რომე შვილისშვილის ნათქვამ ,,ბებოს“ ვეღარ იგებ? მერე რა , რომ ვეღარ არჩევ შორიდან დანახულ შვილებს? მერე რა, რომ ქმრის ნათქვამი ,,მიყვარხარ“ აღარ გესმის? მთავარია გრძნობ და გაჭირვებით ხედავ მის თვალებში ამ გრძნობის

* * *

–ნინიტო ეს თვარე რატო არ მოგყვება? ასე უტან?_მეკითხება ჩემი 4 წლის ძმა და ხელს ზურგს უკან აქანავებს სასცილოდ.
–იმიტომ რომ დაიღალა ამდენი დევნით._მეცინება ჯერ მის შეკითხვაზე მერე ჩემს პასუხზე.

ჩემი ბედაური იქნება ყველაზე სწრაფი, ლამაზი და საიმედო. მეყოლება ორი ხუჭუჭთმიანი შვილი. ერთი-ბიჭი, მეორე-გოგო. ჩემს ქმარს ყველაზე მეტად ვეყვარები. ვიქნები თამარ-ქალი. ჩემს შვილებს ხშირად გავუმეორებ „წეს ას! წეს ას!“ .

- ნეტავ დრო გაჩერდეს,ყველა გაქრეს და ჩვენ დავრჩეთ..მხოლოდ ჩვენ ასე ჩახუტებულები. მე შენს ყელში მექნება თავი ჩარგული,შენ კი ისევ მომეფერები თმებზე... მიყვარხარ ისე,როგორც ჯერ არ ყვარებია არავის.

- მიყვარხარ სულის ტკივილამდე,სუნთქვის შეკვრამდე.

 

იმ საღმოსაც ციოდა.
ახლაც ცივა. უშენოდ ყოველთვის ცივა.
ციოდა და წვიმდა. მე ისევ მომაკითხა შენმა მონატრებამ, აქაო და მოვედი, მაგრამ არსადაც წავსულვარო.
ისევ მეტკინა უშენობა. ისევ ისე უცხოდ და ეკლიანად. 

ქალაქი უკვე მორთული იყო ათასგვარი განათებით. ამრეზით ავხედე გზის თავზე გაჭიმულ „ელექტროკარდიოგრაფიას“ და თვალები გადავატრიალე. საოცარი ქალაქია, საოცარი მაცხოვრებლებით.

ამინდს ვერ გადაუწყვიტავს ზამთარს დანებდეს თუ შემოდგომას. ვერც მე გადამიწყვიტავს გავთბე თუ გავიყინო.
რვა დეკემბერია, მაგრამ ფანჯარაში ვიყურები და ოქტომბრის რვა მგონია. ხეები ჯერ არ გაშიშვლებულან, ყოველ შემთხვევაში ჩემ ფანჯრებში.

ჩვენ ვართ ადამიანები