არ ვიცი ეს რა იყო , მაგრამ მხოლოდ უზომოდ შეყვარებულ თვალებს , იასამნებს და აპრილის წვიმის წვეთებს ვხედავდი.
იმ წამს მეც შემიყვარდა წვიმიანი მიწის სურნელი..თითქოს ეს მათი სიყვარულის სუნი იყო..თითქოს , ან იქნებ-არც!

ადვილია მოირგო ნიღაბი მაგრამ რთულია შეინარჩუნო ის!

ახლა 23.11.2024 წელია? შენ სოფო კაკალია ხარ? თუ ასეა მაშ, წერილი ადრესატთან მისულა.
ძვირფასო მომავალო მე!

სუნთქვა?წვიმა..დაისევ წვიმის წვეთები ეცემა ჩემს სახეს,მათაც თითქოს სადღაც მიეჩქარებათ და ისინიც მტოვებენ,ამიტომ იძულებილი ვარ ფიქრებს მოვწყდე.ახლა კი ნამდვილად ვგრძნობ,როგორ მარტოსულად შევრჩენილვარ ამქვეყანას...

დასატანჯაად, არმიდოდა გესმიის გენახე ასე, დასუსტებული , უთმო , უსიცოცხლო, ამ წერილს როცა მიიღებ მე სამი წლის გარდაცვლილი ვიქნები, ა რ გეუბნები სად იქნება ჩემი საფლავი, რადგან ვერ ავიტანდიი ჩემს საფლავზე შენს ჩრდილს სევდიანი თვალებით..

არა ეს სადაც ახლა ვარ. გაუთავებელი წამლების ყლაპვა ჯანდაბაში მოისროლებდა ჩემს დაბინდულ გონებას და უკუნეთ სიბნელეს ძლივს ვუსწორებდი თვალს, ჩემამდე მხოლოდ შორიდან მომავალი წივილი ისმოდა, ,,მე გიჟი არ ვარ..........“

მეუბნები აუღელვებლად და უდიდესი სითბო მეღვრება გულში.. ვგრძობ თუ რა არი ბედნიერება და მიხარია... მიხარია რომ ვარსებობთ.... მე შენთვის და შენ ჩემთვის....
ზღვის ტალღების სუნი ასდის შენს მკლავებს და ამ ტალღებში ვიკარგები მეც....

დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე, უსაზღვროდ მაღალ სიმაღლეზე ვართ და ოცნებას ვიხდენთ, ოღონდ უპარაშუტოდ ვხტებით უსასრულობიდან.... მომეცი ხელი მეუბნები შენ და მომღიმარი სახით მაკვირდები რას ვიზავ. მე რა თქმა უნდა არც დავფიქრდები ისე

ფერები
ნუთუ შეიძლება ფერებით განვასხვავოთ ერთმანეთი? მე არ შემიძლია გიყურო შენ, შენში არსებული წითელი ფერი საოცრად მთრგუნვს, მამძიმებს და ზიზღს მგვრის, უბრალოდ არ შემიძლია შენი ჭყარტალა ხასიათის ატანა... ჩემი მყუდროება ირღვევა, სრულიად მაცამტვერებ, თუმცა

დადიხარ? მერე რა, რომე შვილისშვილის ნათქვამ ,,ბებოს“ ვეღარ იგებ? მერე რა , რომ ვეღარ არჩევ შორიდან დანახულ შვილებს? მერე რა, რომ ქმრის ნათქვამი ,,მიყვარხარ“ აღარ გესმის? მთავარია გრძნობ და გაჭირვებით ხედავ მის თვალებში ამ გრძნობის

* * *