ამჩნევ, როგორ აცეცებს თვალებს, როგორ უთამაშებს, ხოლმე, წარბი დროის პატარ-პატარა ინტერვალებით და ტუჩის კუთხეშიც როგორ გაუკრთება, ხოლმე, ღიმილი, შეუმჩნევლა. მისი სევდა, მისი ყოველი ცრემლი გკლავს, სუნთქვას გირთულებს, ტვინში გირტყავს, ყელში გაწვება და ცხვირიდან ჩანჩქერივით ჩქეფს; ჩქეფს წითლად; ჩქეფს ძლიერად, შეუჩერებლად, უსაზღვროდ... დაუძლეველ ბრაზს ჰგავს, საყვარელი ადამიანების დაცვის სურვილი და ახალგაზრდული სენტიმენტები, რომ დავუმატოთ.

ქალაქი,რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ გარდაიცვალა.

ესეიგი, მე სიყვარულს იმას დავარქმევ, რასაც ვიგრძნობ და მეგონება, რომ ესაა სიყვარული და შენც სწორედ იმავეს მოიმოქმედებ და ის მოხუციც ქუჩას, რომ ჰკვეთავს ახლა, ის ახალგაზრდაც, მარტოსული, რომ დაძრწის მთელი ღამე ქუჩა-ქუჩა , და ყველა სხვა დანარჩენიც. ასე გამოვიდა, ჩემო მეგობარო, არც სიყვარულია რაიმე დადგენილი შეგრძნება, მაგალითად, როგორიც შიში, როგორიც უჰაერობა და სხვა დანარჩენი.

აღსარება პატიებისთვის,თუ პატიება აღსარებისთვის

გულის წიაღში გრძნობ, რომ შენც იმ ჭიანჭველათაგანი ხარ, მხარში, რომ უხეშად გიჯიკებენ, გაგლანძღავენ, ხელის ქნევით, რომ მოგაძახებენ, წინ იყურე, იდიოტოო, და გზას, რომ აგრძელებენ. შემდეგ წკაპ, და მხარზე წყლის პატარა გორგალი მოგორავს, ცას უმზერ მომლოდინე თვალებით,

ყოველჯერზე იმ ადამიანს, რომელსაც რაიმეს ვუამბობთ, ამით ჩვენ ვეუბნებით მას, რომ მე გენდობი შენ და გაძლევ საშუალებას, დაინახო ჩემი შინაგანი სამყარო, ვგულისხმობ სული. სულის შეცნობა კი, ჩემო მეგობარო, წვრილმანების მოყოლით შეიძლება, რადგანაც, შეუძლებელია, ადამიანი იყო და წინასწარ დაგეგმო წვრილმანები, ის წვრილმანები, რომელთაც თითქოს უმიზეზოდ ვყვებით, შესაძლოა არც ვიცოდე ამას რატომ ვაკეთებ,

მაგრამ, შემდეგ ისეც ხდება, რომ სითბო გვეღვრება სხეულში, ღრუანტელი გვივლის, ფეხები გვიკანკალებს, ვეღარ ვჭამთ, ოცნება და ფიქრი იპყრობს გონებას, ღამეები სულ უფრო და უფრა თეთრდება, ენდორფინების დიდი დოზა გვაწვება ყველა უჯრედში და ტირილის არანორმალური ნდომა გვიჩნდება, მისი თვალების დანახვისას რიდი გვაწითლებს, ძლივს ვუსწორებთ თვალს და რამდენჯერაც ამას ვაკეთებთ, ამას რეალურად ვაკეთებთ, ნამდვილად და მაშასადამე გადიდებული თვალებით, თბილი და მზრუნველი მზერით, აცახცახებული

შემდეგ აღმოაჩენ, რომ სიმაგრე თურმე ის კი არ ყოფილა, რომ დაგივიწყეს და შენც იმავეთი უპასუხე, მიხვდი, რომ მერე რა, თუ ის იმდენად სულელი აღმოჩნდა, რომ მიგატოვა, მერე რა, თუ ის იმდენად სუსტი აღმოჩნდა, რომ ოც, თხუტმედ ან, თუნდაც, ათ წლიანი სიყვარული, ნდობა, მეგობრობა, ერთულება, ბავშვური თამაშები, რჩევების კითხვა, გასაჭირში ხელის ჩაჭიდება დაივიწყა, პირიქით, შენ იმდენად ძლიერი უნდა იყო, რომ მაინც გიყვარდეს ისე, როგორც მთელი ცხოვრება გიყვარდა და გული შეგტკიოდეს მასზე.

ის გამოსათხოვარი წერილი რომელიც მომწერე , ცრემლებით სავსე კონვერტი რომელიც ძილის დროს თავთან დამიტოვე გაცვდა . გაცვდა კითხვით და კითხვის დასასრულს დაკუჭვით, შემდეგ გაშლით და გაუთოვებით.

მარტოსული ადამიანის განცდები,თუ რაზე ფიქრობს ადამიანი,რომელიც ხმაურიან მარტოობაში იმყოფება.