როდესაც იმ გზას გადაუხვევს, რაც აქამდე სწორი ეგონა და მაშინ, საკუთარი მე-ხატისგან გამოწვეული იმდეგაცურების დიდი ტალღა იმაზე უფრო მძლავრი აღმოჩნდება ვიდრე ყველა ზღვის ტალღების გაერთიანება და წაქცეულ სხეულს მძლავრად მოხვევს მის მკლავებს.
მეოთხე სტადია = სიკვდილს.
ჰო სიკვდილს, რომელიც ორ თვეში ამაყად წარსდგება ჩემს წინაშე და თავის მომხიბვლელ თვალებს მომანათებს. ალბათ სიშავეშეპარულ, წითელი ნეკერჩხლისფერ ლაბადაში გამახვევს. ჯოჯოხეთის ცეცხლზე გამთბარ მკლავებს მომხვევს და გულზე მძლავრად მიმიკრავს, რადგან მე ძალა არ მეყოფა
დრო ბუნებაში ყველაზე ღირებულია მაგრამ არავინ იცის მისი ფასი.ამავდროულად დრო ჩვენს ცხოვრებაში შეზღუდულია და არაგანახლებადი.
ჩემნაირი გოგონები არ უყვარდებათ...
ჩემნაირი განსხვავებულები განსხვავებული სიყვარულის უნარით.
ჩემნაირებს ვერ უგებენ...
ხო, ზოგიერთს რაღაც ამოუცნობი მუხტი აქვს. ხანდახან სრულიად მოულოდელად გეღობებიან წინ, უმოქმედოდ დადგებიან ხოლმე, დაუშვებენ მიწისკენ ხელებს. გიყურებენ და თან არ გიყურებენ, მაგრამ შენ გრძნობ საოცარ ძალას, რომელიც ფეხის თითიდან იწყებს ცოცვას და თმის ღრებამდე ღოღვით აღწევს. ნელი სვლით უფრო გაბრუებს, მეტყველებს უნარს გაკარგვინებს და რჩები ერთ ადგილზე გახვებული.
ვინ ვართ ჩვენ? პირველად, როდესაც შევხვდებით სწორედ ეს კითხვა შეგვიძვრება კანქვეშ და გამოფხიზლებისკენ მოგვიწოდებს, ალბათ საშინელება სწორედ ეს იქნება, როდესაც დაინახავ როგორ დაგცოცავს რაღაც კანქვეშ და გამოსასვლელს ვერ პოულობს, თითქოს შენ ხარ ლაბირინთი და თავადაც არ იცი შენი თავის შესასვლელი და გამოსასვლელი
ამჩნევ, როგორ აცეცებს თვალებს, როგორ უთამაშებს, ხოლმე, წარბი დროის პატარ-პატარა ინტერვალებით და ტუჩის კუთხეშიც როგორ გაუკრთება, ხოლმე, ღიმილი, შეუმჩნევლა. მისი სევდა, მისი ყოველი ცრემლი გკლავს, სუნთქვას გირთულებს, ტვინში გირტყავს, ყელში გაწვება და ცხვირიდან ჩანჩქერივით ჩქეფს; ჩქეფს წითლად; ჩქეფს ძლიერად, შეუჩერებლად, უსაზღვროდ... დაუძლეველ ბრაზს ჰგავს, საყვარელი ადამიანების დაცვის სურვილი და ახალგაზრდული სენტიმენტები, რომ დავუმატოთ.
ქალაქი,რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ გარდაიცვალა.