-არა,პირიქით ყველა ფერი მიყვარს... იმდენი რამის მეშინია,ფერების შიშიც რომ მქონდეს,მომისვრიდნენ სახლიდან (მარა მარტო ვცხოვრობ და ეგ გამოირიცხა )

-ხან ასეთი ვარ, ხან ისეთი და ხან ამნაირი-ხან იმნაირი... გაჩნია განწყობას და ამინდს... მოკლედ, ჭეშმარიტი მარტი ვარ რა!

-ადამიანს პატიება იმდენად შეუძლია, რამდენადაც თვიტონ არის სულიერად და მორალურად ძლიერი....

-კი... არპატიება მე თვითონვე მჭამს შინაგანად და ვთვლი, რომ არპატიებაზე ბევრად ძნელი პატიებაა.

-ამაზრზენია! გულის ამრევი!

-მოკლედ, მესამე კლაში ახალი გადასული ვიყავი და დეიდაჩემი მიკითხავდა თავის დაწერილებს და მერე მითხრა, რამე დაწერე შენც და წამაკითხეო, ხოდა დავწერე რაღაც ზღაპარი, რომლის მთავარი პერსონაჟი იყო ,,რებეკა“, იმიტომ რომ ერტი თოჯინა მყავდა მაგ სახელით და ის ავირჩიე მთავარ გმირად... დეიდაჩემს მგონი კიდევ შენახული აქვს ის ნაჯღაბნი შენახული და იმედია, არასოდეს არ გამოამზეურებს.(ვიცინი)

-რომ არ შემეძლოს წერა.... და ვინ თქვა, რომ შემიძლია?! ამ ბოლო დროს წერა კი არა, მუშაობის გარდა მგონი აღარაფერი შემიძლია.... (მეცინება, ორონდ სიმწრით)

-აფრიკა ჯერ-ჯერობით დღემდე ოცნებად რჩება...

-მეც როგორც ყველა ბედნეირებისკენ ვისწრაფვი.... კონკრეტულ მიზნებს რაც შეეხება, იმდენი მაქვს, რომ დავიწყო ჩამოთვლა“ი“ არ მეყოფა ცხოვრება“ი“.... ეს ხუმრობით, ისე ბევრი მიზანი მაქვს დასახული და ჯერ-ჯერობით სწორად და სწრაფად მივიწევ წინ, მაგრამ ბევრი წინაარმდეგობებისა და პრობლემების ფონზე.... ვნახოთ, ვნახოთ რა იქნება...

-ჩემს გისთან ჩახუტებულს და ხელ ჩაკიდებულს პატარა ბაჭაჭყანა მეყოლება, რომელიც აუცილებლად ჩემნაირად მოუშლის მამამისს ნერვებს და რომელსაც დიდი ალბათობით 3 ან 4 სახელი ერქმევა, იმიტომ რომ მშობლები ერთ სახელზე ვერ შეთანხმდ-შეჯერდნენ.

-მძულს ჩემი ბიჭის სამსახური! მეზიზღება!

-რავიცი, მგონი კარგი...(მეცინება) ყოველ შემთხვევაში რაც შემიძლია ყოველთვის ყველაფერს ვაკეთებ ჩემი მეგობრებისთვის და როგორი მეგობარი ვარ, ეგ ჩემმა მეგობრებმა უნდა თქვან.

-როგორც ზევით მოვყევი პირველად დეიდაჩემმა წაიკითხა ჩემი ნაჯღაპნი ,,ზღაპარი“ და მითხრა ,,კარგი გოგო ხარ, ძალიან მომეწონა-ო“ და რამდენად მოეწონა მართლა, ეგ აღარ ვიცი, აბა 8 წლის ბავშვს სხვა რას მეტყოდა.(ვიცინი)

-ბავშვობაში დეიდაჩემი იყო ჩემი კუმირი.(ვხარხარებ) ძალიან გვამსგავსენებ ერთმანეთს ხასიათებით და ვცდილობდი მისნაირად კარგი ვყოფილიყავი.(ვხარხარებ)

-ერთგულება, პატიების უნარი, საყვარელი ადამიანებისთვის თავგანწირვა...

-ჩემს მენეჯერზე რომ ვფიქრობ, უკვე ნერვები მაქვს აშლილი....

-ბავშვობაში მეგონა, რომ როცა ქალი 25 წლის ხდებოდა ავტომატურად აჩენდა შვილს(დედაჩემმა 25 წლისამ გამაჩინა), ხოდა ვინც მაგ დრომდე გათხოვებას ვერ ასწრებდა, მერე იმიტომ არ ყავდათ ბავშვებს მამები....

-რის არა და ვის.... გის და ჩემი ოჯახის გარეშე...

-ბოლოს წავიკითხე გერმანულად ,,Der Ruf des Schicksals‘‘ ქართულად ალბათ ,,ბედის გამოძახილი“ ან ,,ბედისწერის გამოძახილი“ დაახლოებით ასე გადაითარგმნება.

-საერთოდ რომ არ ველოდი, იმდენად საინტერესო წიგნი აღმოჩნდა.... შემთხვევით ვიყიდე მატარებელში საკითხავად და ისე ჩამითრია, ერთ დღეში წავიკითხე.

-ქათმის. ოღონდ სერიოზულად, პატარა წიწილასაც კი ვერ შევეხები. კიდევ ქვეწარმავლების. ოღონდ ქვეწარმავლების შიში იმდენად სერიოზულია, ფოტოსაც კი რომ ვხედავ, ისტერიკები მეწყება.

-დანაშაული საკუთარი თავის, ოჯახის და ღმერთის წინაშე... თუმცა ვარიარებ,უდიდესი გამბედაობა უნდა ამ ნაბიჯის გადადგმას....
ფსიქოლოგიურად რომ გავაანალიზო ახლა ძალიან შორს წავალ.მოკლედ, ოთხი ფორმა ასებობს სუიციდის და ჩაღრმავებაა საჭირო, რომელ ჯგუფს განეკუთნება და მიზეზები და ა.შ. უმეტესად სუიციდში დამნაშავე გარემო პირობები და გარშემო მყოფები არიან,რომელებიც უბიძგებენ ადამიანს მსგავსი ქმედებისკენ... ამიტომ, არასოდეს არ შეიძლება უცებ და ხელ აღებით სუიციდზე დასკვნმების გამოტანა.

-სულ თმაზე მიკიდია ხელი, ხელებს ყოველ წუთს ვიბან დ კიდევ ყველაფერს დეზინფექციის ხსნარს ვასხავ. სულ ბაქტერიები მელქანდება და ჩემი ბიჭი დამცინის, შენ ხარ ყველაზე დიდი ბაქტერიაო.

-ჩემი დაქალის დაბადების დღე, მავიწყდება ყოველ წელს. ადამიანს აქვს თებერვალში(აი ზუსტი რიცხვი ახლაც არ მახსოვს) და მე სულ ერთი ან ორი დღის დაგვიანებით ვულოცავ. ოფიციალურად ვერ ვიმახსოვრებ, რა!(ვიცინი)

-პირადის მოუწესრიგებლობა ხშირად კარიერაზეც ახდენს გავლენას და კიდევ ბევრ რამეზეც...

-რა უნდა ვიფიქრო?(ვიცინი) ანუ არსებობს თუ არა? კი! მე გამიმართლა და მყავს ორი ეგეთი ნამდვილი, მაგრამ ადვილი არაა ნამდვილი მეგობარი ბიჭის პოვნა, ხშირ შემთხვევაში სხვა გრძნობაში იზრდება ხოლმე და ბევრ ქართველ ბიჭს ერევა...

-უჰ, როგორი და საშინელი აზიატი და ეჭვიანი! რა ,მერქმეოდა და მემგონი მამაჩემი კონკტანტინეს დამარქმევდა, გამსახურდიას საპატივსაცემოდ....

-როგორიც მყავს! სხვას ვინ წარმომადგენინებს, თორე.....(ვხარხარებ)

-მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი გი...

-ამაზე მაგრად მეცინება სულ. ჩემი პირველი სიყვარული იყო ბიძაჩემის ნათლული ჯაბა, რომელიც ჩემზე არის დაახლოებით 10 წლით დიდი და მე ვიყავი 4-5 წლის, ხოდა ჯაბა უკვე დიდი ბიჭი და სულ მეთამაშებოდა, მეფერებოდა, დავყავდი აქეთ-იქით და მე კიდევ სულ ლოყებს ვუწელავდი და ვუღუტუნებდი... აი, ვგიჟდებოდი ჯაბაზე, ისე მიყვარდა... მასინ რა ვიცოდი რა გრძნობა იყო.... ხოდა მერე ჯაბა უფრო გაიზარდა და მოიყვანა ცოლი.... ისე გავბრაზდი, ქორწილშიც არ წავედი. მერე სულ ვამბობდი,ჩემს შვილს ჯაბა უნდა დავარქვა-მეთქი, ხოდა ვუთხარი ეს ამბავი გის და ,,ჩემს შვილს ჯაბას არ დაგარქმევინებ-ო!-გამომიცხადა! იეჭვიანა (ვხარხარებ)

-პირველი კოცნა იყო ჩემს ყოფილ შეყვარებულთან.. დამეტაკა და მაკოცა, ტუტუცი ეგ. ისე , ვაღიარებ და კი მომეწონა! (ვიცინი)

-დედაჩემა და მამაჩემს.

-აღარ! საქართველოშიც არ მაინტერესებდა, მაგრამ მიწევდა დაინტერესება.(ვიღიმი)

- როცა სამსახურში ვარ, თავს ვიკატუნებ, რომ არ დავახრჩო ალქაჯი მენეჯერი და მაგის დამქაშები.

-ბოლოს ვიტირე რამდენიმე კვირის წინ, ვიდეო ვნახე ჩემს ახლობელს ხელს რომ სთხოვს თავისი ბიჭი და ისეთი საყვარლობა იყო, ცრემლები მომივიდა.

-არ მომწონს ე.წ. ,, გამზითვების“, მილიონ კაციანი ქორწილების-დაბ. დღეებისა და სტუმრიანობის ტრადიცია. დამახინჯებულ ,,უმანკოების“ ტრადიციაზე აღარც ვლაპარაკობ.
რომელი ტრადიციაც მომწონს ესაა ქალის მოტაცება ცხენით, ოღონდ ნამდვილი ვაჟკაცის მიერ და ასევე კაცის მოტაცება. მაინც სიველურეს ვემხრობი რა (ვხარხარებ)

-ჩემი გი...

-როცა გის ვეხუტები მაშინ ვარ, რაც ვარ! უბედური-როცა იმ ადამიანებზე ვფიქრობ, რომლებიცცოცხლები არარ არიან და საშინლად მენატრებიან...

-კი, სულ რამდენჯერმე და ძალიან ცუდად! ზოგადად, უუუიშვიათესად ვმწარდები და თუ გავმწარდი, მერე... ო-ო! (აქ ბოროტად ჩავიქირქილე)

-გურიაში მსხალი! ავეფოფხე ხეზე, მოვკრიფე მსხალი, გადმოვხტი ხიდან და ჩავხტი პირდაპირ მუხლამდე ტალახში!

-ძალიან ძვირიანი ტელეფონი ვიყიდე და დავიფიცე, რომ ეგეთ სისულელე-სიგოიმეს აღარასოდეს ვიზავ!

-შვილებისთვის თასვგანწირული ყველა ასპექტში!

-Whatsapp-ზე Snowden-ის ფოტო მეყენა და ჩემს ერთ ახლობელს ჩემი ბიჭი ეგონა, ხოდა გაავრცელეს და მერე დედაჩემს ეუბნებოდნენ არ მოგვეწონა, რას გავსო. -.-

-უანგაროდ სხვისთვის დახმარების ხელის გაწვდა, სულიერი-ფსიქოლოგიური-მატერიალური დახმარება, როცა საპასუხოდ არაფერს არ ითხოვ და აკეთებ მხოლოდ იმიტომ, რომ შენ გსიამოვნებს და გინდა...

-თვით ჩემი მენეჯერი!

-რა არა, ეგ მკითხე!

-პირველ როგში მშვიდობა რომ იყოს ისეთში! ჩემმა თაობამ ძალიან ბევრი არეულობა გადავიტანეთ და გვეყო! და მეორე რიგში აი,ყველა ველოსიპედით რომ ივლის და მანქანების რაოდენობა შემცირდება,ეგეთში! ეს ასპექტი მოიცავს განვითარების უმაღლეს მწვერვალ"ებს"ს!

-არ ვაპირებ ჯერ სიკვდილს და არ მიფიქრია მაგაზე.

-სივრცითი მონაკვეთი, მოვლენების კანონზომიერი გამოხატულება, არ ცერდება და არ იღლება. ყველაზე ყოჩაღი და დაუდგრომელი რამეა...

-სათამაშო კარლსონი, რომელიც მგონი 1 თვის რომ ვიყავი მაშინ მიყიდეს და ახლა გერმანიის მოქალაქე ბრძანდება.

-ჩემი ბიჭს თბილ სიტყვებს იმხელა ბედნიერება მოაქვს ჩემთვის, მთელი დღე გაბადრული დავდივარ....

-ღმერთის ყველას გვწამს, ათეისტებსაც კი სწამთ რაღაც მომენტში.

-ჩემი ღმერთი კეთილია, მიმტევებელი, დამხმარე, რომელსაც ცოდვილები უფრო უყვარს, ვიდრე სხვისი განმკითხველნი.... როცა მიჭირს, ყოველთვის ვგრძნობ, მის არსებობას...

-არა.

-ჩემი ბიჭი!

-რამდენიმე თვის წინ.

-რა თმა უნდა!

-წარმოიდგინე ხარ მეგობრებთან ერთად წვეულებაზე ,იქ მოეწონე ერთ ბიჭს ,შენც მოგეწონა ,ერთად ცეკვავთ ,უცბად ,დაუკითხავად გაკოცა ამ ბიჭმა და გონს რომ მოხვედი მის ზურგს უკან ხედავ შენს ყოფილს რომელიც გიყურებთ .რას იზამ ?

-ანუ შეყვარებული რომ არ მყავდეს? მაშინ, ჩემი ყოფილი რაში მაინტერესებს, კაცო (ვიცინი) გააჩნია როგორი კოცნა ეცოდინება იმ ბიჭს და იმისდა მიხედვით ვიმოქმედებ.

-ე.ი. მაგარი დარლილი ვიყავი და ჩავედი მეტროში ანუ (u-Bahn),ხოდა... უცებ აზრზე მოვდივარ და აი, ირგვლივ სიბნელეა.... სადღაც გვირაბში ვარ... ჯერ ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი, რა მინდოდა, რა ხდებოდა... მერე გამახსენდა სადაც ჩავჯექი... ნუ, ვაგონში სულ მარტო, მატარებელი სადღაც ჯურღმულში... დავრბივარ ვაგონებში, ტელეფონი არ იჭერს... ნუ მოკლედ, მერე გამახსენდა რომ მატარებელს აქვს ,,Sos“ ღილაკი... ვაჭერ, ვაჭერ, რეაქცია არ არის... ბოლოს როგორც იქნა გამომეხმაურნენ და გადამარჩინეს. ყველაზე სასაცილო ისაა, რომ ამიტყდა ისტერიული სიცილი, ვეღარ ვჩრდებოდი, ყველას გიჟი ვეგონე. როგორ გავითიშე ისე, რომ ვერ გავიგე ბოლო გაჩერებაზე რომ უნდა ჩამოვსულიყავი, აზრზე არ ვარ.

-რა დავამატო, იმდენი კითხვები მომაყარე, რომ ვნახე ხო გული გამისკდა და მაშინვე გეჩხუბე და წერის დროსაც სულ შენზე ვჩხუბობდი.(მეცინება)

-არ ვიცი შემდეგი რესპოდენტი რა ასაკის იქნება და ამიტომ როგორი ტიპის კითხვა დავსვა, ვფიქრობ...
მოკლედ, წარმოიდგინე, ევა ხარ და ადამი გყავს.... სამოთხეში ცხოვრობთ... ადამი მაგარი მოსაწყენი ტიპია.... როგორ განვითარდებოდა კაცობრიობა?
(პასუხი თავისივე კითხვაზე : გველს ჩემთან გამოლაპარაკების შანსი არ ქონდა, ანუ ვაშლსაც ვერ შემომთავაზებდა, მაგრამ რომ მეცოდინებოდა ჩემს ახლო-მახლო დასრიალებს, სამოთხეს დავტოვებდი ჩემი ნებით!)