ყვავილების სურნელი, აჩრდილივით დამყვება
ვინც გაზაფხულს მომიყვანს, მეც ის შემიყვარდება!

"დეკემბერი"                            
ვხედავ სამოსს როგორ იხდის შემოდგომა
ქარმა ურცხვად გააშიშვლა ხეთა ჯარი,
აკივლებულ ტოტებს ცრემლი მოერია
და ფოთლების წვიმას ვუცქერ ჩემი თვალით.

ვზივარ ფურცლის ნაგლეჯით და კალმით ხელში
ბუხრის ალი გაშიშვლებულ ფიქრებს მიწვავს,
მონატრებულს შემომხვია ხელი მუზამ
წერის მძაფრი სურვილები სუნთქვას მიკრავს.

სევდას გავატან იანვარს და თებერვლის დღეებს
შემოვინახავ ასაკინძად ღიმილის მიზეზს,
ფუნჯით შევმატებ ცისარტყელის მხიარულ ფერებს
ზამთრის სიმკაცრით გაყინულ და უფერულ ფიქრებს.

დღეს იდუმალმა თებერვალმა ფრთები გაშალა
მის სიმკაცრეს და სიშავთეთრეს არ აქვს საზღვარი,
ხელი ჩაგვავლო, ამოსუნთქვაც აღარ გვაცალა
მზეც ვეღარ გვათბობს, სხივები აქვს სადღაც გამქრალი.

მოსაწყენი და უფერული დილა გათენდა
მიედინება წამი, წუთი, თითქოს უაზროდ
თოვლის სტუმრობით არემარე სულ გადაფერდა
მეც გავ-შავ-თეთრდი, მოვიწყინე აღარ უარვყოფ.

შიშველ ხელებზე ოქტომბერს ვიხვევ
მაგრამ ანაცვლებ შენი მკლავებით,
გიყურებ, ისევ სიმშვიდეს მირღვევ
სითბოდ დაღვრილი შენი თვალებით.

უსიკეთოდ დარჩენილი კაცის გული
ბოღმითა და შურით არის აღსავსე,
რატომ გვიკვირს, თუ ამ გულის მეპატრონე
ლახვარს ჩაგვცემს, გვიღალატებს ათასჯერ.

დიდი მანძილი ჩვენ შორის

ქარვისფერ ფოთლებში ჩაფლული
ბილიკებს გავყვები სადმე შორს,
ნიავი, ტოტებში გაბმული
მიყურებს, იღიმის საეჭვოდ.

მესმის ვიღაც აკაკუნებს, ოცნებიდან მაფხიზლებს
ვდგები ფიქრში წარმოდგენილ შემოდგომის დედოფლად,
კარებს ვაღებ, ყვითელ კაბას მიფრიალებს ქარი და
სექტემბერმა ოქროსფერი ნაბიჯები შემოდგა.

სექტემბერმა რომ შემოაღო წუხელ კარები
ხეები მასზე ჭორაობენ, მესმის შორიდან,
დაუსრულებლად იქროლებენ ალბათ ქარები
ოქროს ფოთლები ახალ ამბებს ხშირად მომიტანს.