თუ ახლა ამინდს დავარქმევ მიზეზს ხასიათისას
მაშინ გავაქროთ დედამიწა .
დავდივარ გვამი, უჰაეროდ სუნთქავს ფილტვები.
გადარჩენილი მხოლოდ სიჩუმის ნაფლეთებია ...
სარკის წინ ვდგავარ სანთლით ხელში, ცოდვით ვიწვები.
კედლებზე ბზარი ჩემი მუშტის ნახეთქებია .
ციდან წამოვიდა წვიმა, ცრემლმაც ააყოლა ფეხი.
ისევ უძილოა ღამე, მუქად დაინისლა მთებიც.
მე ვგონებ ვნახე დროება
ურწმუნოთ სარწმუნოება
ეს რომ დავწერო პოეტმა
მჭირდება განმარტოება
ეს ჩემი სულის სეზონი კი დახუჭავს თვალებს,
მზე ოქროსფერი შემოდგომის დარდებს გადაყვა
და სუსხიანი დეკემბერიც დადგება მალე.
ნოემბრის თვეც მიილევა მალე
და სიშიშვლეც შეეპარა ხეებს,
ოქროსფერი არემარეც კარგავს
შემოდგომის მზის სხივებს და ფერებს.
ვდგავარ საფლავზე იასამნებით
ვუყურებ გიშრის შავ ცარიელ ქვას
არც სურათი აქვს და არც წარწერა
თითქოს უცნობი ცხედარი ფარავს