-დღეს ვერ გადარჩები,დღეს ვერ გადარჩები_იმეორებდა ხმა რადიოში.
დავითი შიშისგან ადგილზე გაიყინა,მაგრამ დროზე მოვიდა გონს,სახლიდან გამოიქცა და მანქანისკენ წავიდა.ხელებ აკანკალებულმა გააღო და შიგნით ჩაჯდა,სწრაფას მიდიოდა,
ძალაგამოცლილი დავვარდი შიშველ ბილიკზე და ამასობაში ქარიც წამომეწია. ხის ტოტზე ჩამოკიდებულ თოკს მიეხეთქა და აქეთ-იქით დააწყებინა რწევა.
მე ვიყავი უძრავად, ერთ ადგილას მიყინული და ვუყურებდი თოკზე ჩამოკიდებულ სხეულს, რომელსაც ადამიანებმა ძალით ამოაცალეს სული.
ვხედავდი უჩინარი ადამიანების სურათს და ბიჭს, რომელიც კარგი კაცი უნდა გაზრდილიყო და იმ ადამიანებს დახმარებოდა, რომლებმაც დაუდევრად მოახვიეს ყელზე თოკი და მე ვერ მივუსწარი.
დავიგვიანე, მაგრამ ამჯერად ვეღარ ვაპატიე თავს ეს დაგვიანება…
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?
გარშემო მხოლოდ მზესუმზირების დანახვა შემეძლო, ეს ლამაზი სანახაობა ერთდროულად მშვენიერი და სევდიანი რატომ იყო?
ჩემი პირველი ნაშრომია და ჯერჯერობით მხოლოდ ეს 10 თავი მაქვს დაწერილი...დანარჩენებსაც დავდებ თანდათან თუ მოგეწონებათ <3
გვერდით დაგდებულ, ქვიშაში ამოსვრილ ნახევრად გახსნილ ჩანთას გახედა,რომლიდანაც ვერცხლისფერი რევოლვერის ლულა მოჩანდა.
თავში ცუდი აზრები უტრიალებდა,ბოთლში დარჩენილი
-იარაღი დამიანე ,იარაღი_თქვა მან
-რა იარაღი?
-აქ ანა იარაღს ინახავდა და ახლა აღარაა.
არ მინდა შენი მოსმენა_უთხრა მამაკაცმა-შენ საქციელს გამართლება არ აქვს ანა ,როგორ გგონია იმის მერე როგორც მომექეცი შენთან რამე ურთიერთობა მექნება?
მაპატიე გთხოვ. _ცრემლმორეულმა თქვა ანამ
-ახლა არაფერზე ფიქრი არ შემიძლია_უპასუხა ცივად მამაკაცმა-სად არის ლანა? უნდა მითხრა
-გთხოვ მომისმინე...