Mad World [3]
| 10.06.2017, 19:09 | |
| -მითხარი ხშირად ოცნებობ ხოლმე? -ბავშვობაში კი,როცა ვიყავი ბიჭი რომელსაც არაფერი ადარდებდა.მაგრამ მივხვდი რთულია ოცნებებმა გაუძლოს ცხოვრებას. -ასე არ ვფიქრობ,აი მე მაგალითად მეოცნებედ დავიბადე და ვარ დღემდე.ზოგი ოცნებობს და რეალური სამყაროს აღქმას კარგავს,მაგრამ მე ასე არ ვარ. -დავიჯერო არ მოგდომებია რეალური სამყაროს აღქმა დაგეკარგა? -იცი,საერთოდ არის მომენტები როცა რეალობას უნდა მოვშორდეთ,მაგრამ იქ არ უნდა დავრჩედ,დიდი ხნით რეალობის მიტოვება საკუთარ ადგილს,ნამდვილ ადგილს გვაკარგვინებს.ბოდიში უნდა ვუპასუხო.-გისმენ თეკლა...კარგი მოვალ,ათ წუთში მანდ ვიქნები.მე უნდა წავიდე რეზი.-წამოვდექი სრაფად. -თუ ისევ ტაქსით აპირებ წასვლას არ გაგიშვებ,მანქანით ვარ და გაგიყვან. -მშვენიერია.-წამოვიძახე. ----- -თეკლა ვინ არის? -თეკლა ჩემი დაა,ის ჩემზე უმცროსია,თვრამეტისაა.მის ბავშობას გადავაყოლე ნერვები.ძალიან ჭირვეული იყო,ჩემს გარეშე არსად გადიოდა.ეშინოდა. -ეშინოდა რისი? -ადამიანების, მათი არ ესმოდა,უცნაურები ეგონა თითოეული.მარტო ხალხმრავალ ადგილებში ვერ გადიოდა.ახლა ასე არ არის,მაგრამ ფაქტია მაშინ,ბავშვობაში,ადამიანების ეშინოდა. -უცნაურია. -ნამდვილად.აი,აქ გამიჩერე.ეს ჩემი სახლია.-ერთი სახლის გამოტოვებით გავიშვირე ხელი. -აქ რატომ გამაჩერებინე,ჭიშკარამდე მიგიყვანდი. -არა,არა.-სწრაფად ვიუარე.-მე მალულად გამოვედი,ასე რომ ასევე უნდა შევიდე.აქედან საიდუმლოდ შემიძლია სახლში შეპარვა. -საშიში ყოფილხარ. -ასეა,ვარ. -ხვალამდე დაგემშვიდბები. -კი მაგრამ ხვალ რომ არ მცალია,ჩემს ბიძაშვილთან ვარ სტუმრად დაპატიჟებული. -ვახტანგისთან და ეკასთან.-თვალები შუბლამდე ამივიდა,მანქანიდან გადმოსული,ისევ უკან დავუბრუნდი ჩემს ადგილს. -ვახტანგი ჩემი ძველი მეგობარია,დღეს დილით შემხვდა და მეც დამპატიჟა ხვალ მასთან. -თურმე გვყოლია საერთო ნაცნობები.ხვალ იცოდე აუცილებლად ჰალსტუხით მოდი,ანუ ისე გამოეწყვე როგორც ჩვენი პირველი შეხვედრის დროს. -რა საჭიროა. -დამიჯერე საჭიროა.-კარი მივიხურე და სწრაფად სამალავს მივაშურე. -სად ხარ აქამდე დედამ უკევ მერამდენედ გიკითხა.-ჩემს ოთახში შესვლისთანავე მომვარდა ჩემი და. -ხო,კარგი რა თეკლა.დამაცადე სული მოვითქვა,რამის გამომიჭირეს. -რა? -დამშვიდი ვერ გაიგე რამის.-ფეხებზე გავიხადე და საწოლში შევწექი,თეკლაც გვერდი დამიწვა. -ის ვინ იყო? -ვინ? -ვინც მოგიყვანა,სიმპატიური მომეჩვენა,მოგწონს? -აქედან რა დაინახე ჩემს თავს გაფიცებ მითხარი.რა არის,ბინოკლი გაქვს დაყენებული თვალებში? -იტყვი თუ არა ბოლოს და ბოლოს ვინ იყო. -რეზი ალადაშვილი,ბიზნესმენია.გუშინ გავიცანი და დღესაც შემხვა,ოღონდ სულ შემთხვევით დაუგეგმავად. -და სახლამდე მოგაცილა,მოგწონს? -ხომ გითხარი სულ ორჯერ შევხვდი.დაიცა,შემთხვევით შენ..-თეკლამ თავში წამრტყა ხელი. -ხომ იცი,მე რომ იმ ერთის გარდა სხვაზე ვერ ვფიქრობ. -ო,მომიტევეთ თქვენო აღმატებულებავ.სახე რას მოგეღრიცი შენნაირ მარწყვივთ გოგოზე ვინ არ გაგიჟდება. -მორჩი ახლა. -გაიღიმე,თეკუშ,მე დამიჯერე უყვარხარ ლევანiს,მაგრამ რავიცი ასე შორიდან და უთქმელად რისი მიღწევა უნდა.ხომ ხვდებით ხოლმე სკოლაში. -კი,ყველგან სულ ჩემს გვერდით ამოყოფს ხოლმე თავს მაგრამ ერთი ორ სიტყვას თუ ვეტყვით ერტმანეთს და მორჩა. -რა გიყო, რა გიშველო არ ვიცი. -შენ გირჩევნია რეზიზე უფრო მეტი მომიყვე.იცოდი ვახტანგის მეგობარი რომ ყოფილა? -მე საიდან უნდა მცოდნოდა,მერე. -ხვალ ეკაა დაბადების დღეზე ისიც იქნება,და ვუთხარი ჰალსტუხით მოდი მეთქი.-გავიცინე ხმამაღლა. -რა,ჰალსტუხი ხომ არ გაგიჟდი,რა გინდა მაგ კაცისგან. -ცოტა მხიარულება არ აწყენდა რაღაც სევდიანი თვალები აქვს.სერიოზული მზერა,მაგრამ რომ იღიმის თითქოს ცა იხსნება და იქიდან მზე გამოდის.-თეკლა საწოლზე წამოჯდა და სახეზე დამაჩერდა. -არ ხარ შენ კარგად.-დედამ შემოაღო კარები. -როგორც იქნა გაიღვიძე,როდის მერე იძინებ ასე ადრე.-დავამთქნარე,თეკლას გადავხედე. -ჩემი ბრალია დედა,დღეს მთელი დღე დავალებების დაწერაში მეხმარებოდა. -კარგით რა მნიშვნელობა აქვს,მინდა გაგახარო და ხვალინდელი წვეულება გავაუქმეთ,პრეზიდენტის მეუღლეს საყვარელი კატა დაეღუპა და ვერ მოდის. -აა,კარგი დედა.-დეაჩემმა ეს ისე სერიოზულად და დამწუხრებულმა წარმოთქვა ეჭვიც კი შემეპარა შეცდომით კატის მაგივრად სხვა რამე ხომ არ თქვა-მეთქი,მაგრამ მისი გასვლის შემდეგ მე და თეკლამ ერთმანეთს რომ გადავხედეთ და სიცილი აგვიტყდა მივხვდი სწორად გავიგე. -გაიგე კატაო.-ვერ ჩერდებოდა თეკლა.-ის მსუქანი რუბენშტეინი.თან რა სახელი ქონდა.გახსოვს,სპეციალურად მაგისთვის მოოქროვილი ხალიჩა რომ გამოაგზავნინა დასაძინებლად. -სორცხვილია,თეკლა,მოდი წუთიერი დუმილით მივაგოთ პატივი,მის ხსოვნას,მის აღმატებულება მსუქან რუბენშტეინს.-იმ ღამეს თეკლა ჩემთან დარჩა,მთელი ღამე ვუყვებოდით მომავლის გეგმებს ერთმანეთს,ჩვენს ოცნებებს და სურვილებს. -მეგონა დილით ყველას დავასწარი ადგომა,კიბეებზე ჩამოვირბინე ჩვენს მოსამსახურე ნანას უკვე გაეწყო მაგიდა,მაგიდიდან ორი ცალი ფუნთუშა ავიღე,ერთი ცალი მხარზე გადაკიდებულ ზურგჩანთაში ჩავიდე მეორე კი იმ წამსვე დავაგემოვნე.მამაჩემის დანახვაზე გადამცდა ლუკმა. -არ დაიხრჩო ლიზა,წყალი დალიე.-მომაწოდა ჭიქა წყლით.-უნდა დაგელაპარაკო. -მაგვიანდება. -უნდა გელაპარაკო დაჯექი.-მკაცად გამიმეორა და გამოწეული სკამისკენ მანიშნა,მეც დავჯექი. -გისმენ. -მინდა ფსიქოლოგიიდან საბუთები გამოიტანო და ბიზნესზე შეიტანო.არ მინდა დროის ნაწილს ამ ფსიქოლოგიაზე ხარჯავდე და არაფერს აკეთებდე. -მამა,მე ყველაფერს ვაკეთებ. -ლიზა,შენ ყველაზე ძლიერი უნდა იყო,ყველაზე ჭკვიანი,პოლიტიკა ასეთია,შენც ჩემს გზაზე უნდა წამოხვიდე. -შენ გზაზე?შევეშვი წერას.ვაკეთები იმას რაც გინდა,მაგრამ არ დავუშვებ ის ერთადერთი რამ წამართვა რაც სიცოცხლეს მიბრუნებს.საკმარისია. -მე მამაშენი ვარ.მაგრამ მალე მიხვდები რომ შენთვის კარგი მინდა. -და რას გააკეთებ,გამოაგდებინბ უნივერსიტეტიდან ჩემს თასვს. -ამას დრო გვაჩვენებს ლიზა,ჭკუას მოუხმე.-თითი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა. | |
| ნანახია: 1233 | რამოტვირთვები: 0 | | |
| სულ კომენტარები: 0 | |
|
| |