ვარდების გამყიდველი [დასასრული]
| 17.04.2016, 13:07 | |
| კარგი გრძნობაა როცა ყველაფერი კარგად გაქვს, როცა ძალიანაც რომ გინდოდეს მოწყენის მიზეზი არ გაქვს, როცა შენი ცხოვრება რომელიც არ იყო კარგი რაღაც მომენტში ლაგდება,თანაც ისე რომ ვერც იფიქრებ რომ ის შეიძლება ისევ აირიოს, როცა რაღაცეები არ გავიწყებს თავს მაგრამ ის ბედნიერება რასაც გრძნობ ამასაფ ფარავს, კარგია როცა ყველაფერი ძალიან კარგადაა და იცი თუ ცუდად იქნები ის არ დაგტოვებს, ყოველთვის ჩაგეხუტება,მოგისმენს და გაგაღიმებს, უბრალოდ როცა იცი რომ შენს თვალზე ცრემლს ვერ აიტანს და როცა იცი შენი ბედნიერებისთვის ყველაფერს გააკეთებს. ^^^^ მეორე დღეს სალომესთან ერთად მაღაზიებში წავიდა, რაღაცეები უნდა ეყიდათ და ძალიან დაღლილები დაბრუნდნენ სახლში, მიუხედავად იმისა არაფრის თავი არ ჰქონდა, როცა გიგიმ დაურეკა სიხარულით ჩავიდა ქვემოთ მის სანახავად, მერე სახლში გვიან დაბრუნდა და ჩალაგება დაიწყო დილით მიდიოდნენ და იცოდა გიგის მის გასაღვიძებლად საშინელებების გაკეთება დასჭირდებოდა. გვიან დაიძინა დილიტ ძლივს ადგა და რეკორდულ დროში მოემზადა, ნივთების ჩატანაში გიგი დაეხმარა და წავიდნენ. გიგის მანქანით წავიდნენ, გზაში ძალიან ბევრი იცინეს, არანორმალური იყო მიშო და მათაც აგიჟებდა, იმდენი იცინეს ცოცხლები თუ ჩააღწევდნენ არც ეგონათ, ის ორი კვირა რაღაც სასწაული იყო ძალიან მაგრად გაერთნენ, ყოველი დღე იწყებოდა სიცილით და სიცილითვე მთავრდებოდა, ყოველ დღე გადიოდნენ ზღვაზე მერე კაფეში მიდიოდნენ საღამოს გიგი და ლეა სეირნობდნენ მარტო სხვების გარეშე. ლეას ყოველ დღე ესმოდა სიტყვა მიყვარხარ ყავდა ის ვინც სულ გააღიმებდა ვინც უბრალოდ უფლებას არ მისცემდა რომ ცუდად ყოფილიყო ან ეტირა და ყველაფერი იყო შესანიშნავად. ^^^^ ორი კვირა უკვე გავიდა ამიტომ მათი იქ ყოფნის ბოლო საღამო ოყო გადაწყვიტეს ხუთივე ერთად სადმე წასულიყვნენ და ის სარამო ერთად გაეტარებინათ, ასეც მოიქცნენ ბარში იყვნენ და ერთობოდნენ, გიგიმ როცა დაინახა რომ ის სამი გავიდა და მათთან არ იჯდნენ ლეას უთხრა -ლეა? -ჰოო -წამოდი რაა -უთხრა გიგიმ -სად? -გაუკვირდა ლეას -გავიდეთ სადმე რა მოგწონს აქ ყოფნა? -არა მაგრამ ეწყინებათ -ოო წამოდი და მე მოვაგვარებ ამათთან -კაი რა -სწრაფად სანამ მოვლენ -კარგი ხო -ადგა ლეა წავიდნენ, მთელი ღამე არ მისულან სახლში, იცინოდნენ და უაზროდ დადიოდნენ ქუჩაში, თენდებოდა სახლში რომ მივიდნენ ნივთები ჩაალაგეს და დაძინება გადაწყვიტეს, ისე იყვნენ გიგიმ ვერც გააღწია თავის ოთახამდე ამიტომ ლეასთან დარჩა ჩახუტებულებს ძალიან ტკბილად ეძინათ მაგრამ ვინ რას დააცდით ერთი საათიც არ სძინებიათ როცა იგრძნეს რომ ვირაცამ გაყინული წყალი დაასხათ ვინ იქნებოდა თუ არა მიშო? ლეას გული გაუსკდა და კივილით წამოხტა ფეხზე ისე რომ წონასწორობა ვერ შეიკავა და ძირს დაეცა გიგი გაგიჟებული წამოდგა ფეხზე და ლეას ასაყენებლად მივიდა ლეამ ტკივილისგან დამანჭა სახე და ფეხზე წამოდგა. -ბიჭო შენ ნორმალური ხარ ? -ჰკითხა მიშოს -კი -არაფერი გეტყობა -გაბრაზებული იყო გიგი -გუშინდელი გაპარვისთვის სამაგიერო ხომ უნდა გადამეხადა? -იცინოდა მიშო -მე კაი და ლეასთან რაგინდოდა შეხედე ფეხზე ძლივს დგას ძალიან ვერ ხარ რაა -ვერ წყნარდებოდა გიგი -აუ ბოდიში რა რძალო -გაუცინა ლეას -რა რძალო არხარ შენ ნორმალური -გაეცინა ლეასაც -დილიდან მეჩხუბებით სწრაფად მოემზადეთ ნახევარ საათში მივდივართ -თქვა მიშომ და სავარძელში ჩაჯდა -თუ არ გახვალ ვერანაირად ვერ მოვემზადებით -ისევგაბრაზებული იყო გიგი -კაი გავედი და სწრაფად -თქვა ისევ -უი ხო ძალიან საყვარლად გეძინათ მართლა -ოთახში თავი შემოყო და გიგის რისხვა რომ აეცილებინა სწრაფად გაიქცა -აუ ვერაა ეს რა -თქვა გიგიმ -გავალ მე ჩემთან და მოემზადე შენც -თქვა ისევ მან და კარი გაიკეტა ლეამ სიცილით გამოიცვალა, დარჩენილი ნივთები ჩაალაგა და გიგის დაელოდა რაჭაშიც სიცილით ჩავიდნენ, ლეამ და გიგიმ ჩასვლისთანავე დაიძინეს ისინი კი ძალ-ღონეს არ იშურებდნენ მათ გასამწარებლად, განსაკუთრებით მიშო არ ასვენებდა ფაქტიურად ლეასთან ერთად არ ტოვებდა და ცხოვრებას უმწარებდა, სადაც ერთად დაინახავდა იქ მიდიოდა და ყველგან დაყვებოდა. აგიჟებდა გიგის, ლეას ეცინებოდა, ძალიან შეუყვარდა გიგის მეგობრები იცოდა მიშო ასე გიგის გასამწარებლად რომ იქცეოდა და მშვიდად იყო, გიგიმაც იცოდა მაგრამ მწარდებოდა, იმდენად უზომოდ უყვარდა ლეა ხანდახან ეგონა გაგიჟდებოდა. ორი კვირა ისე გაატარეს არ ყოფილა წუთი ერთმანეთია არ გაემწარებინათ, ლეა და სალომე სიცილით ცუდად ხდებოდნენ, ერთ დილას საშინელმა ხმაურმა გააღვიძა და თმააწეწილი გარეთ ისე გავარდა ვერც გაიაზრა გარეთ გასული სალომეს შეეჯახა რა ხდებას სახით შეხედეს ერთმანეთს და იქით წავიდნენ საიდანაც ხმაური ისმოდა, ბიჭები წუწუაობდნენ, თან რაღაცეებს ესროდნენ ერთმანეთს ისინი სახლთან იდგნენ და უყურებდნენ, გაშტერებული იყო მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა როცა რაღაც ცივი იგრძნო რაღაც კი არა წყალი გადაასხა მიშომ, კივილი დაიწყო როცა გიგიმ ანშნა გაჩუმდიო და მიშოს ინდენი წყალი გადაასხა ცოტა დააკლდა და ლეასავით იკივლებდა, სალომე გაქცევას აპირებდა მაგრამ დაჩიმ არ დააცადა და გაწუწა გიგიმ ხელი მოჰკიდა და სალომეზე უარესები დაემართა, როცა მთელი ძალა გამოეცალათ და არაფრის თავი არ ჰქონდათ სახლში შეაღწიეს და გამოიცვალეს, მერე ჭამეს და სასერნოდ წავიდნენ, -აუ ლეაა -უთხრა გიგიმ -რა? -რამდენი ხანია მარტო არ დავრჩენილვართ -ჰოო -სამი დღეც და წავალთ -უთხხრა ისევ გიგიმ -კარგია აქ არმინდა წასვლა -არც მე -წამოდი რა სადმე წავიდეთ ცოტახანს მოვიშოროთ ესენი -გაეცინა გიგის -კაი წამო მიდიოდნენ მაგრამ თვითონაც არ იცოდნენ სად და უაზროდ ეცინებოდათ, მიშო კი არა თვითონაც ვერ წავიდოდნენ მგონი სახლში, აზრზე არ იყვნენ სად მივიდნენ მილიონჯერ გაიარეს ერთი და იგივე ადგილას და ვერ იპოვნეს როგორ წასულიყვნენ -აუ გიგიი -აწუწუნდა ლეა -რაა? -აქედან ხომ გავალთ? -ჰკითხა ლეამ -კი აბა რას ვიზამთ -მეშინია -ცოტაც და იტირებდა -ნუგეშინია -უთხრა და ჩაეხუტა -სახლში მინდა -მივალთ ლეა -აკოცა გიგიმ და მის გვერდით ჩამოჯდა -იპოვნე რა გზა -უკვე თხოვნა იგრძნობოდა მის ხმაში -ვიპოვნი დიდხანს იარა გიგიმ და როგორც იქნა იპოვნა გზა, -არა რა პირობას ვდებ არარასდროს გადავწყვეტ მიშოს დავემალო -იცინოდა ლეა -ასე ძალიან შეგეშინდა? -მის სიტყვებზე გიგისაც გაეცინა -აუ კიი -მე რომ შენთან ვიყავი ? -ისევ იცინოდა გიგი -მერე რა -რა მერე რა იქ ხომ არ დაგტოვებდი -გაეცინა ისევ -რომ ვერ გეპოვნა გზა? -არ ჩერდებოდა ლეა -მაშინ ერთად დავრჩებოდით და მორჩი ახლა -უთხრა და ჩაეხუტა გიგი -კაი ვწყნარდები როგორც იქნა მიაღწიეს სახლამდე -სად ხართ ? -იკითხა მიშომ -სახლში -გიგიმ უპასუხა ისე თითქოს მისი კითხვა ვერ გაიგო -სახლში რომ ხარ მეც ვხედავ მაგრამ სად იყავით? -სასეირნოდ -უთხრა გიგიმ -არ უნდა თქვათ მერე? -რა უნდა ვთქვა სასეირნოდ მივდივარ და გამომყევით-მეთქი? -გაეცინა გიგის -ნუღა იცინი რა ვინერვიულე -გაეცინა მიშოს -ოჰჰ აგანერვიულე? არაუშავს გადაიტან -გაიცინა გიგიმ -გადავიტანე უკვე -გაეცინა მიშოსაც -აუ მშია -აწუწუნდა ლეა -აუ მეც რა -აჰყვა გიგი -კაი ჭამეთ თქვენ და ეზოში გამოდით მერე -უთხრა სალომემ -არ გინდათ თქვენ? -არა წეღან ვჭამეთ -კაიი ^^^^^^^^ ეს დროც სწრაფად გავიდა, ერთი საღამოც და მდიოდნენ, ეზოში ისხდნენ ცეცხლთან და რარაცეებს ყვებოდნენ ის საღამოც მხიარულად გაატარეს და მერე ოთახებს მიაშურეს, დილით გიგიმ გააღვიძა ლეა, წავიდა და ცოტათი დასევდიანდა იმდენად მაგარი იყო ეს ერთი თვე არ უნდოდა დამთავრებულიყო,მაგრამ იცოდა, გიგის წყალობით ისეთი რაღაცეები ელოდა წინ მოწყენად არ ღირდა. ^^^^^^ თბილისში დაბრუნდა ყველაფერი ისევ ისე იყო როგორც ადრე უნივერსიტეტი სამსახური გიგი ხანდახან მისი მეგობრები და რა თქმა უნდა ბედნიერება ხო ეს იმ დღემდე მაგრამ უცებ ყველაფერი შეიცვალა მაგრამ ეს ცვლილება იყო ის რასაც ლეა დიდი ხანია ნატრობდა. 25 ოქტომბერი იყო, შაბათი, გიგიმ დაურეკა გამოდი და სადმე გავიდეთო, შხაპი მიიღო, ტანსაცმელს იცვამდა კარზე ზარი რომ გაიგო ეგონა გიგი მოვიდა ამიტომ არც გაუხედავს ქურთუკის სწორებით გააღო კარი იქ ვიღაც ძალიან ლამაზი გოგო იდგა შეხედა და ცუდად გახდა კედელს მიეყრდნო სუნთქვა უჭირდა ფეხზე ვერ იდგა ეგონა ეჩვენებოდა გრძნობს რომ გონებას კარგავს. მხედველობა უჭირს მერე ესმის კივილის ხმა და მერე ყველაფერი ქრება თვალები რომ გაახილა დივანზე იწვა და პლედი ჰქონდა გადაფარებული გიგი მისგვერდით იჯდა და მისი ხელი ეჭირა უკვე დარწმუნდა იმაში რომ ის გოგო მოეჩვენა და ფანჯრისკენ გახედა და ისევ რაღაც არანორმალურება დაემართა ის იქ იდგა არ გამქრალა ის გოგო იდგა და ცრემლიანი თვალებით უყურებდა -ლეა საყვარელო კარგად ხარ? -ჰკითხა გიგიმ -მგონი არა, არვიცი -რამოხდა? -რაღაცას გკითხავ? -აკანკალებული ხმით უთხრა ლეამ -გისმენ -უთხრა და უფრო მეტად მოჰკიდა ხელი ხელზე -იქ ის გოგო მეჩვენება? -ცრემლები მოსდის -არა ლეა არავინ არ გეჩვენება -რაა მართლა? -გრძნობს რომ დღეიდან ყველაფერი ძალიან კარგად იქნება -ნიაა -ტირილით თქვა და ფეხზე წამოდგა -ლეა -ცრემლები წამოუვიდა მასაც მერე დიდი ხნის უნახავ მეგობარს გადაეხვია და ძალიან დიდხანს იყვნენ ასე, უბრალოდ იდგნენ და ტიროდნენ, გიგი იჯდა უყურებდა და ხვდებოდა რომ დღეიდან მისი ლეა ვერასდროს ვერ იქნებოდა მოწყენილი რადგან ის ადამიანი ჰყავდა რომლის გამოც ასე ცუდად იყო ხლმე. გოგოებო მე წავალ და მოვალ მერე უთხრა გიგიმ და ადგა -გაგაცილებ -გაჰყვა ლეაც კარებამდე მიაცილა, გიგიმ აკოცა და წავიდა ლეა კი დაბრუნდა და ნიას პირდაპირ დაჯდა -მომენატრე ლეა -საუბრის დაწყება უჭრდა ნიას -მეც მომენატრე -უთხრა ლეამ -არ ვიცი მაპატიებ თუ არა -რას? -წასვლას -დიდი ხანია გაპატიე, უფრო სწორად არც არასდროს ვიყავი ნაწყენი შენზე -მშვიდი ხმით საუბრობდა ლეა -ლეა ამდენი წელი გავიდა გესმის? არ მინდა ასეთი ყოფილიყავი და მაინც ასეთი ხარ, ყველაზე ცუდ დროს დაგტოვე და ახლა როცა აღარც კი გჭირდები როცა გყავს ადამიანები ვისაც უყვარხარ მაშინ დავბრუნდი არაფერს არ ვიმსახურებ ლეა -ატირდა ნია -არ გინდა ნია,შენ მე ყოველთვის მჭირდებოდი და ვერავინ ვერ შეგცვლის და იცოდე -ისევ ისეთი მშვიდი იყო ლეა -ხო მაგრამ -არანაირი მაგრამ ახლა ყველაფერი კარგადაა და ჩვენც ისევ ისე ვიქნებით როგორც ადრე, ვითომ არც წასულხარ -გაუღიმა ლეამ -მართლა? -კი ნიი -ადგა და ისე ჩაეხუტა როგორც წლების წინ -გიგიზე მომიყევი რა -უთხრა ნიამ -ჰოო გიგი -მის გახსენებაზე გაეღიმა- შენ რომ წახვედი მერე ბევრი რამ აირია და აქ გადმოვედი, აქ გავიცანი გიგი და ყველაზე კარგია, უბრალოდ ისეთია რომ მაგიჟებს, მიყვარს და ვუყვარვარ ძალიან კარგად ვართ -მიხარია -გაეღიმა ნია -შენთან რა ხდებოდა? -არაფერი -მოწყენილი ხმით უთხრა -არ დავბრუნდებიო და რატომ გადაწყვიტე დაბრუნება? - ჰკითხა ლეამ -რომ წავედი მაშინვე ვიცოდი რომ საშინლად მოვიქეცი და ვერ ვმშვიდდებოდი რაღაც არ მასვენებდა რაღაც კი არა უშენობა -მიხარია აქ რომ ხარ -უთხრა ლეამ -მეც ^^^^^ მერეყველაფერი უკეთ იყო, გიგიც გაიცნო ნიამ და გიგის მეგობრებიც, ახალი წელი მოდიოდა რა თქმა უნდა ყველანი ერთად ხვდებოდნენ, თერთმეტი საათი იყო გიგიმ რომ გაუარა მას და ნიას და თავისთან წაიყვანა, სალომე და ბიჭებიც იქ ყვნენ. თორმეტი საათიც მალე მოვიდა ყველამ მიულოცა ერთმანეთს და ბედნიერი სახით იყვნენ გიგიმ აივანზე გაივანა ლეა -აქ დამელოდე ორი წუთით -უთხრა -კარგი სახლში შებრუნდა და რაღაც გაიტანა -ლეა გახდები ჩემი ცოლი? -ჰკითხა და მის პასუხს დაელოდა -კი -არც დაფიქრებულა ისე უთხრა მერე იყო ბევრი ბედნიერება, ლამაზი წუთები და ძალიან მაგარი რაღაცეები. | |
| ნანახია: 1781 | რამოტვირთვები: 0 | კომენტარი: 1 | | |
| სულ კომენტარები: 1 | |
|
| |
0
