თუ კი გატყდი და წამში რაღაც აზრი აგეკვიატა, შენ კი საშუალება მიეცი, რომ მთლიანად გშთანთქას, მაშინ ჩათვალე რომ ღრმა ჭაობში ორივე ფეხით ხარ ჩაფლული და რაც უფრო ეცდები გაექცე მას მით უფრო ჩაგითრევს სიღრმისკენ, სუნთქვას შეგიკრავს და მალე მთლიანად მოგინელებს.

თუ კი ტკივილთან ხშირი კავშირი გაქვს მისი სიმძაფრე იზრდება უსაზღვროდ, და ყოველი შემდეგი ტკივილი გადაფარავს წინამორბედს, მოიცავს შენს სულს და ხორცს, გამოგჭამს შიგნიდან და ამის მიუხედავად მაინც დატოვებს რამდეინიმე ლუკმას მომდევნო მასზე ძლიერი ტკივილის გამოსაკვებად.    

ჩვენი დიალოგიდან თითქმის ორი თვე იწურებოდა, მე ჩემს რუტინულ ცხოვრებას წამითაც არ ვღალატობდი. დღეს უჩვეულო ხალხმრავლობა იყო სკვერში, განსაკუთრებით კი ბევრი ბავში თამაშობდა სათამშო მოედანზე,  ყველაზე მეტად მათი მოსმენით ვერთობოდი ხოლმე. 

მეორე დღეს ამინდი ისევ აირია, ცა მთლიანად გაშავდა და მსხვილი წვეთები დაუშვა ძირს. ამაჟამად ქოლგის გაშლა არ დამზარებია და გზაზეც ფრთხილად გადავედი. ნამდვილად არ მაწყობდა მანქანასგავეტანე ჯერ ხომ ამბები მქონდა გასაგები. ბლოკნოტს მთელი ძალით ვიხუტებდი გულზე, 

როგორც ყველა წვიმიან დღეს ახლაც ხუთ წუთს ვაგვიანებ სამუშაო ადგილზე. უკანა გზაზე მეტად დაკვირვებით ვამოწმებ გზას და ისე გადავდვარ შენობის მხარეს. რკინის კარს მთელი ძალით ვექაჩები, ქოლგას ვხურავ და სახეს ჭუჭყიანი წვიმის წვეთებს ვუშვერ, ხვალ აუცილებლად გამოვა მზე.

ყველაფერი ელვის სისწრაფით მოხდა,გზის მოაჯირთან ახლოს ვრცელ მინდორს გადაჰყურებდა ქალი,რომლის მიზეზითაც იქნა ავარია გამოწვეული

მიმღების კარი ერთად შეაღო ლიზამ და გიორგიმ.

“Love of my life, you've hurt me
You've broken my heart and now you leave me
Love of my life, can't you see?
Bring it back, bring it back....”

არასოდეს მჯეროდა სასწაულების და მძულდა ოცნება!

ტკივილს, ღალატს, ცრემლებს, იმედ გაცრუებას რაღაც კარგიც მოყვება ბოლოს ამიტო არ დაკარგოთ რწმენა იმედი და მოიკრიბეთ ძალა რადგან მოგიწევთ ებრძოლოთ ყველა და ყველანაირ პრობლემას თუ გწამს რომ შენ ამას შეძელებ აუცილებლად გამოვა ყველაფერი.