ზოგჯერ ხდება ხოლმე ადამიანი საკუთარი თავის მიმართაც კი შეუბრალებელი,როდესაც მძიმე რეალობას ვერ ცვლის.
არე-მარე მწვანედ აბიბინდა,ზამთრისგან მიძინებულმა ბუნებამ ნელ-ნელა იწყო გამოცოცხლება.
ფილიპეს,გული უკვდებოდა,ქეითის მძიმე მდოგომარეობაში,მნახველს,მაგრამ მას უკვე მტკიცედ ქონდა გადაწყვეტილი და აზრის შეცვლას არ აპირებდა.გაბრაზებულ ცოლს მიუცუცქდა,ხელები შემოხვია და მთლიანად მიიკრა.გათენებამდე არ გაუშვია ფილიპეს ქეითი,მჭიდროდ ჩახუტულები იწვნენ,ხოლო ქეითს წამიც არ უძინია,ცრემლები კი არ წყვეტდნენ მისი თვალებიდან დენას.
სასტუმრომდე ტაქსით მივედი,დავბიმავდი,შხაპი მივიღე,ცოტა შევილუკმე და მობილური ჩავრთე კარტას მიღება არ ჰქონდა და სასწრაფოდ ახალი ნომერი ვიყიდე.
დილის ოთხ საათზე გაეღვიძა,ვერაფრით იძინებდა,გათენებამდე ფიქრობდა სად შეიძლებოდა წასულიყო ბარბარე.
-მინდა,გამოგიტყდე-გაიღიმა ფილიპემ.-როცა გიყურებ,ყოველ წამს,სულ უფრო და უფრო ძლიერ მიყვარდები.-ხელით,ქეითის სახეზე უხეშათ ჩამოშლილი თმები გადაწია და გრძელ,ლამაზ კისერზე,ნაზად აკოცა. ქეითის თვალებს,ბედნიერების ცრემლები მოსდგომოდა.ცრემლები სიყვარულისა,რომელიც იმ ღამით ფილიპესაც გაუზიარა.
მამა არტური იდგა მონასტრის,ეზოში შესასვლელ ბილიკზე და სულმოუთქმელად ელოდებოდა ფილიპეს გამოჩენას.ერთი სული ქონდა,ეხილა მისი აღზრდილი, ვაჟკაცი.სხეული უცახცახებდა,ხოლო სუნთქვა უფრო გახშირებოდა.გულის ცემაც ყურებში ბარაბნებზე დაკრული საბრძოლო მელოდიასავით ჩაესმოდა,მანამ სანამ,ბილიკის ბოლოში ჰორიზონტზე არ გამოჩნდა ცხენზე ამხედრებული ფილიპე.
ერთი თვეც მიიწურა,ბექა ჩვეულ ტემპში აგრძელებდა ცხოვრებას,ზამთრის ერთ სუსხიან დღეს კი კაბინეტის კარი გაიღო და ოთახში ლილიშვილი შემოვიდა.
ეს არის რომანი სიყვარულზე ღალატზე სულიერ ტკივილზე და ბოლოს ისევ დიდ სიყვარულზე
მეორე დილით,ბექამ გაიღვიძა, თვალები გაახილა და მის წელზე შემოხვეულ ნაზ ხელებს დააკვირდა.