მანქანა დარბაზთან ახლოს გააჩერა და გადმოვიდა. სპორტული ჩანთა საბარგულიდან ამოიღო და უაზრო ღიღინით დაიძრა დარბაზისკენ. იქ მისულს თავისი მეგობარი, ტრენერი, სიცილით შეხვდა და მიესალმა.
-რას შვრება დიდი ნიკოლოზ ყიფიანი?
მთელი დღე ისევ თავის ოთახში გაატარა აივმა... მისთვის გადატვიირთვა არ შეიძლებოდა. რამდენჯერმე შეაკითხა ნიკოლოზმა და კითხა, რამე ხომ არ სჭირდებოდა... ბოლო ვიზიტიდან ამ დრომდე რაღაც ძალიან შეაგვიანდა, ამიტომ გაბერილი გოგო წამოდგა და ოთახიდან გავიდა. მისაღები, სამზარეულო... ყველა ოთახი დაიარა, თუმცა ვერსად ნახა. ბოლოს სააბაზანოს კარი შეხსნა და ბოლო ხმაზე იკივლა, კედელთან ჩაკეცილი,
უნივერსიტეტიდან გამოვიდა ნიკოლოზ ყიფიანი და სახლისკენ ფეხით გაუყყვა გზას. ახლოს ცხოვრობს და ამიტომ არასდროს დადის მანქანით. მითუმეტეს, რომ უყვარს სუფთა ჰაერზე სეირნობა, თან შემოდგომის ლამაზ დღეებში. ჩვიდმეტი წლის როგორც კი გახდა, მართვის მოწმობა აიღო, თვრამეტი წლის ასაკში უკვე თავისი
-ღორი... აყრ... ე, ღორი ტო!-ისე შესძახა ბოლოს, თითქოს რაღაც ახალი აღმოეჩინოს.
-შე საცოდაო, შენა!-ამოიხვნეშა გოგომ.-რაო, ხედავ ზებრებს და ჟირაფებს?-დამცინავი ტონი მიიღო მისმა ხმამ.
აი, ხომ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც გამუდმებით გვენატრებიან?! აი, იმდენად, რომ ეს მონატრება უკვე ტკივილს გვაყენებს. გვენატრებიან, როცა წლების მანძილზე არ გვინახავს ისინი ან გვენატრებიან, როცა ყოველდღე ვნახულბთ მათ. შეიძლება სულაც არაა ასე და ეს უბრალოდ ჩემი ილუზიაა, ვინ იცის...
მე და მონატრება ახლო მეგობრები ვართ. წლებია თავიდან ვერ ვიშორებ, ჩამისახლდა და ჩემით იკვებება.
-იმედია, იმდენად არ გიყვარს, რომ რამეს შემოეხვევი მასთან ერთად! - თვალები დამიბრიალა და ღვედს ხელი ჩაავლო. ორმაგად კი არა, ასმაგად ბედნიერი ვიყავი. სასურველ უნივერსიტეტში სასურველ ფაკულტეტზე მოვხვდი, მართვის მოწმობა ავიღე და მშობლებმა ყველაფრის წარმატებით დასრულების გამო საჩუქრად მანქანაც მიყიდეს. რაც მთავარია ბათუმს მოვშორდი და ახალი ცხოვრების დასაწყებად მოვემზადე.
-ნუ სულელობ! - ოდნავ დავუყვავე. ზედმეტი სიტყვებისგან თავი შევიკავე, რადგან შეიძლება უფრო გამენაწყენებინა. ძალიან ემოციური იყო. - გთხოვ, ყურადღება მიაქციე, რომ ჩემი მანქანა ცოცხალი და საღსალამათი დამხვდეს! შენ გაბარებ მასაც, ზიტასაც და გიტასაც! - თვალი ჩავუკარი, ლოყაზე ვაკოცე და ფეხზე წამოვხტი. გავიგონე, როგორ ჩაეცინა და უფრო დამშვიდებული გავედი სახლიდან.
იმდენად უიღბლო ადამიანი ვარ, რომ არც მომდევნო პერიოდი გამოდგა ჩემთვის წარმატებული უნივერსიტეტში. არც ერთი მეგობარი, არც ისე კარგი ქულები, საშინელი ლექტორები და გამუდმებული კრახი. ძალიან მომეწყინა, იმაზე რუტინული აღმოჩნდა ყველაფერი, ვიდრე ბათუმში იყო. ბიჭებმა, რა თქმა უნდა, აქაც უამრავი მეგობარი გაიჩინეს და ყოველთვის რაღაც ხდებოდა მათთან, მე კი ისევ ისე ვიჯექი სახლში, დავდიოდი უნივერსიტეტში და უკეთეს შემთხვევაში ლიკუნასაც ვნახულობდი.
-იმედია, იმდენად არ გიყვარს, რომ რამეს შემოეხვევი მასთან ერთად! - თვალები დამიბრიალა და ღვედს ხელი ჩაავლო. ორმაგად კი არა, ასმაგად ბედნიერი ვიყავი. სასურველ უნივერსიტეტში სასურველ ფაკულტეტზე მოვხვდი, მართვის მოწმობა ავიღე და მშობლებმა ყველაფრის წარმატებით დასრულების გამო საჩუქრად მანქანაც მიყიდეს. რაც მთავარია ბათუმს მოვშორდი და ახალი ცხოვრების დასაწყებად მოვემზადე.
სამზარეულოში მხიარულად ფუსფუსებდა. ბოლო დროს მას და აკაკის ურთიერთობა იმდენად დალაგებოდათ, რომ თავს თითქმის ყველაზე ბედნიერ ქალად გრძნობდა. თავიდან ძალიან გაუჭირდა იმ ფაქტთან შეგუება, რომ საუკეთესო მეგობარი სხვა თვალით უყურებდა. ხო, საკმაოდ კომიკური სიტუაცია გახლდათ.