სულშიც ქარია, სიცივეა როგორც არასდროს
ცივი თითები თბილ მზის სხივებს ისევ ელიან

ეს ჩემი სულის სეზონი კი დახუჭავს თვალებს,
მზე ოქროსფერი შემოდგომის დარდებს გადაყვა
და სუსხიანი დეკემბერიც დადგება მალე.

 ნოემბრის თვეც მიილევა მალე
და სიშიშვლეც შეეპარა ხეებს,
ოქროსფერი არემარეც კარგავს
შემოდგომის მზის სხივებს და ფერებს.

შემოდგომა შემოსულა გუშინ
ყველა გრძნობა ამირია ერთად,
გადავყურებ თხლად შემოსილ ხეებს
ოქროს ფოთლებს მიტოვებულს კენტად.

ცივ წვიმის წვეთებს, წიგნით ხელში ფანჯრის წინ ჯდომას
და ყავით სავსე გვირილებით მოხატულ ფინჯნებს.

 -ნაინა, ისე მე ბებიაქალი გამოვდივარ თუ ბებიაკაცი? _ ჩაფიქრებული მიუბრუნდა ქალს და პერანგის სახელოები ზემოთ აიწია.

-ბეთაააააააა.
-კარგი ჩუმად ვარ. _ ორივე ხელი ჰაერში ასწია და მომკივან ცოლს ანერვიულებულმა დახედა მუცელზე.

-დავრბივარ დილაობით და ახლაც ამიტომ ვარ აქ, ქალი ფორმაში ყოველთვის უნდა იყოს. _ ირონიულად გაიღიმა და მერე ნაინას გადახედა.

-აი ახლა ამას სრულიად ბათუმის დანაგვიანებულ აურას გავაწმენდინებ თმით! _ გაბრაზებულმა ჩაისისინა და დინჯი ნაბიჯებით წავიდა წყვილისკენ.

-მიბრაზდები? _ ნელ_ნელა მიუახლოვდა და მის წინ ჩაიმუხლა.

-მეე? საიდან მოიტანე? _ მისი სიახლოვით გამოწვეული ანეევიულება ერთიანად დაეტყო მის ღაწვებს და სულ მთლად ვარდისფერი გახდა.

-რატომ ანერვიულდი.

ჩემს ნაზ კესანეს გადავაწყდი გზად მიმავალი
'არ დამივიწყო' დავიდეო კლდეებზე ბინა,
ბუმბერაზ მთების თეთრ, ქათქათა თოვლის საფარზე
მშვენიერი და თვალწარმტაცი ცის_ფერად ბრწყინავს.

წავა მარტი და... ისე სწრაფად გამოიდარებს
და ეს ცვლილება ღიმილს ისევ გამიადვილებს,
ველი გაზაფხულს, გვირილების გროვას მინდორში
სულსაც რომ რაღაც უჩვეულოდ გამიაპრილებს..